El Classico: conclusies

Ik denk dat de term is: een verlies met perspectief. Verwacht weinig technische analyse dit soort wedstrijden zijn vergelijkbaar met een roes. Minimaal verlies, waar van te voren natuurlijk het spook van de 2-6 rondwaarde, daar kan ik mee leven aangezien winnen in Mordor erg moeilijk is. Maar wat knaagt is dat Real gisteren gewoon had kunnen en moeten winnen. Ronaldo miste vroeg in de wedstrijd een kans die hij wanneer hij wedstrijdritme heeft opgedaan tien van de tien keer er in schiet. Verder telde ik drie grote kansen die alledrie door Puyol met bizarre krachtsinspanningen werden geblokkeerd. Aan de ander kant valt hij dan wel dankzij een slimme loopactie van Zlatan. Vervolgens speelde Real nog een lange tijd met een man meer, een situatie waar te weinig mee werd gedaan.

Het perspectief dan? Het verschil tussen beide ploegen, in mei nog te meten in lichtjaren is minimaal geworden. Real speelt serieus voetbal met een solide verdediging en een middenveld dat het veelgeprezen creatieve spel van Barça vrijwel compleet annuleerde (Xavi was gisteren zeer onkarakteristiek onzichtbaar) en zelfs op buitenspel durfde te spelen om zo de ruimtes nog kleiner te maken. Met het probleem Raúl (tijdelijk?) opgelost lijkt zowaar een elftal vorm te krijgen. Wat is twee punten achterstand, wanneer de twee lastigste uitwedstrijden van het seizoen er al opzitten?

El Classico

Zondag 19:00, de jaarlijkse kastijding in Kampf Nou. De mooiste voorbeschouwing vond afgelopen woensdag plaats toen Xavi tegen Benzema ter promotie van het nieuwe spel een potje Barça - Real speelden op FIFA10. 0-3 voor Real. Ik ga er van uit dat de uitslag eerder omgekeerd zal zijn. Het realisme van FIFA blijft immers twijfelachtig. Speel nu ene paar maanden op 09 een lange termijn project met Real Madrid en zit in het vijfde seizoen als trainer (dat is al onmogelijk, ik had halverwege het seizoen moeten zijn ontslagen), Raúl meteen verkocht, Guti na twee seizoenen samen met Gago en daarvoor in de plaats Silva, Negredo en nu Gourcuff gehaald. Maar zelfs op World Class niveau win ik steeds een triplete, niemand behalve angstgegner Sevilla doet me wat. Wel wat legendarische wedstrijden gespeeld, zoals een 1-6 tegen Juventus waar echt alles lukte en een 1-5 tegen Barça in de Copa del Rey halve finale. Zoals gezegd: een fantasiewereld.

Ajax - Heerenveen 5-1

Even snel vandaag. Beste wedstrijd van Ajax in jaren. Eindelijk de contouren van een Ajax waardig elftal: druk naar voren, goed positiespel, kaatsen, snel opkomende middenvelders en prachtige doelpunten. Overigens ook zelden een team gezien waar verdediging en aanval zo'n kwaliteitsverschil tentoonspreid als Heerenveen, dat wil zeggen een bizar lethargische verdediging en een vlot combinerend aanval. Het tegendoelpunt was een wervelende combinatie waar Ajax compleet werd weggetikt, afgemaakt met een gave knal uit moeilijke hoek. Meestal blijven Ajaxfans stoïcijns voor zich uit staren bij een tegendoelpunt maar velen waar zo groothartig om hier voor te applaudisseren.

Oostenrijk - Spanje 1-5

Vanavond een helft van De Terugkeer naar het Paradijs gezien, zoals de Spaanse voetbalkranten de oefenpartij in het Prater stadion betitelden.

Oostenrijk begon verrassend door fel erin te gaan onder leiding van mafkees/seriemoordenaar Wallner en dat wierp zowaar vruchten af met een snelle, hetzij wat gelukkige, voorsprong. Dat kan natuurlijk niet en Prins Silva zette slepend Cesc vrij die de gelijkmaker droog intikte. De Rode Machine kwam onder leiding van een magistrale Iniesta langzaam op gang waarna Pehlivan bijna Busquets begroef en nog de brutaliteit had om verbaasd te kijken dat hij moest opzouten. 11 tegen 10, Game Over want Villa had daarvoor al bekeken 1-2 gemaakt. Villa scoorde als een echte killer prachtig de 1-3 (weer twee doelpunten dichterbij het record van De Mythe, hèhè) waarna ik met gerust hart mijn woensdagavonddetective kon gaan volgen. Toch weer een goede oefening tegen een tegenstander die op de schoppende manier probeert het Spaanse spel te ontregelen. Maar ik denk dat we nu officieel moeten gaan spreken over het mooist voetballende elftal sinds Frankrijk '82 (maar eigenlijk beter want veel constanter.)

Gaat het dan toch tijd worden om na 25 jaar weer een shirt van Spanje aan te schaffen (nummer 21 natuurlijk, ook al ben ik twee koppen groter dan het echte exemplaar.)

Hier snel de doelpunten, al mis je bij de 1-4 wel de geduldige opzet over verschillende schijven:

Spanje - Argentinië 2-1

Wat ik heb begrepen heeft Spanje gisteren Argentinië sufgetikt in een noodzakelijke oefening tegen een van de meer cynische voetbalgrootheden. Argentinië ging ouderwets hakken en Spanje hield in tegenstelling tot het verleden het hoofd koel. Het eerste doelpunt is weer van grote schoonheid, een orgie van snelle combinaties en een accent van Prins Silva.



Ik blijf het volgende WK voor mezelf als een onvermijdelijk zelfkastijding zien, in jaren, misschien sinds Brazilië aan het begin van het WK 1982 is er niet een land dat zo superieur mooi voetbal speelt en kampioen moet worden als Spanje. Maar een "slechte dag in München" en de kans is voorbij.

Hiermee gaat het dus gebeuren

Het WK-shirt van Spanje is vandaag gepresenteerd. Er werd gesproken van een terugkeer naar de jaren '80 stijl, waar ik vrede mee heb. Het basisidee is goed maar Adidas 2009 weet het toch in de details te verknallen: die strepen die weer niet worden doorgetrokken, die rare blauwe morse op de hals. Jammer, want het is bijna zoals het hoort te zijn.

Wel foutloos, Casillas in Arconada-stijl. Al zullen bijgelovige Spanjaarden nu al de haren uit het hoofd trekken.

Het eind van de dictatuur in zicht?

Ik kan lange beschouwingen houden over een wedstrijd die ik niet gezien heb (Atletico Madrid - Real Madrid 2-3) maar de foto (en dan vooral de kinderlijke blijheid van Marcelo en Pepe) zegt eigenlijk genoeg over de transformatie die de laatste week in werking is gezet. Iedereen ging ervan uit dat El Caudillo gisteren weer in de basis zou staan, omdat het ondenkbaar was dat hij drie wedstrijden achter elkaar niet ging beginnen. En toch gebeurde het! En weer speelde Real een uur zoals het hoort te spelen (dat ze na de rode kaart van Ramos toch nog bijna een 0-3 voorsprong uit handen geven is hopelijk niet symptomatisch) met prachtige doelpunten van Kaká, Marcelo en Higuaín. Niet te vroeg juichen maar het voelt gewoon als zo'n rare periode vlak voordat een dictatuur valt. De propaganda werkt niet meer, de dictator lijkt opeens machteloos en de verbeelding lijkt aan de macht.

AC Milan - Real Madrid 1-1

Vorige week dinsdag las ik nog jeremiaden over "het eind van een tijdperk" en zowaar zeven dagen later speelt Real Madrid opeens geïnspireerd. Waarschijnlijk is het een psychologische tik maar ze zagen er voor mij vanaf de aftrap opeens weer ouderwets uit als Real Madrid. Blinkend wit. Ja, ja, De Dictator (vandaag in AS "een soort vader-castrator" genoemd in relatie tot Benzema) stond weer niet in de basis en na een zenuwachtig begin nam Real het heft met snel voetbal in handen. Zo rond het doelpunt van Benzema zelfs in de huisstijl met van die aanvalsgolven. Op dat moment had Real de winst in handen maar een natuurlijk moest een sukkelige penalty weer roet in het eten gooien. De tweede helft was vervolgens niet om aan te zien en ik maakte me al snel zorgen omdat Milan overduidelijk een Oud-Italiaansche Val had gezet, die van naar achteren hangen en hopen op een mazzelgoal. Ik had het vermoeden dat Real dat wel doorhad maar heel moeilijk mee om kon gaan. Zelf zo cynisch spelen kan de club niet (vgl. Ajax) en nervositeit in combinatie met vermoeidheid zorgde voor de rest.

Maar goed, die periode in de eerste helft heeft een glimp van het Real van de komende jaren gegeven en dat ziet er veelbelovend uit. Als er tijd is om de mogelijkheden uit te werken, want de "poppetjes" zijn onmiskenbaar van hoge kwaliteit (nu de dag erna moet ik toch props geven aan Lass, die een soort op hol geslagen stofzuiger leek.)

Ajax - Feyenoord 5-1

Ah, 5-1, een score zoals het hoort. Verdienste van Ajax? Ten dele. Jol stuurde een robuust middenveld het veld op (De Zeeuw, Gabri, Enoh) dat vanaf de eerste minuut domineerde en dat flink druk naar voren zet (eindelijk!) Maar Feyenoord kwam in de Arena als een laffe degradatiekandidaat spelen, vanaf de eerste minuut tijdrekken, blind de bal naar voren rossen. Na een sterk begin zonder doelpunt (en te weinig kansen) was Ajax even de regie kwijt en scoorde Vlaar bijna het doelpunt van het jaar met een gedurfd schot van zo'n 35 meter dat op de paal (allemaal in koor) uiteenspatte. De Zeeuw scoorde voor rust dan toch de 1-0 met een hilarisch lelijk doelpunt waarna Babovic rood kreeg vanwege een elleboogstoot (die er op televisie eigenlijk niet zo erg uitzag, maar notoire matennaaier Vertonghen liep wel met een bloedneus rond) en de wedstrijd er eigenlijk opzat. Zeker toen Furby een prachtige 2-0 scoorde. Ja, Furby speelde de beste wedstrijd uit zijn carrière, dwingend, gedurfd...onherkenbaar (ik vermoed goed psychologisch werk van Jol.) Er volgde nog legio kansen maar pas tegen het einde werd de 5 gehaald dankzij een slim schot van De Zeeuw en een penalty van Suárez (die overigens een fletse wedstrijd speelde.)

Iedereen blij, er lijkt voorzichtig progressie plaats te vinden maar volgende week uit tegen Twente wordt een echte test. Als daar wordt gewonnen zou dit elftal wel eens in zichzelf gaan kunnen geloven. Dat is al jaren niet het geval geweest bij Ajax.