Ajax - Juventus. Voorheen Europese elitewedstrijd gedegradeerd tot tweede ronde UEFA-cup. Slechte loting natuurlijk, helemaal met de thuiswedstrijd als eerste.
Prognose: Einde verhaal Europees avontuur, 0-1 en 3-0.
Olympique lyonnais - Real Madrid. Niet ongunstig. Geen Olympiakos of CSKA Moskou maar het is niet meer de ploeg van een paar jaar geleden waar Real, zeker in Lyon, niet tegen op kon. Handig dat Benzema nu in Madrid speelt. 1-1 en 4-2, Real bekert vrolijk richting Bernabéu.
De leukste wedstrijden zijn natuurlijk die van de twee van Milan tegen de respectievelijk Man U en Chelsea. Nu nog twee maanden wachten.
vrijdag 18 december 2009
woensdag 16 december 2009
FIFA10: vervolg
Na een weekje spelen zit ik alweer bijna op mijn oude niveau. Een van de leuke dingen is dat je zomaar een knotsgekke wedstrijd voor de kiezen kan krijgen, zoals gisteren Real Madrid - Malaga 3e ronde Copa del Rey. Waar ik geen pepernoot raakte, kansloos op 0-2 kwam te staan, met veel kunst en vliegwerk er een verlenging uit kon halen en toen ging het echt los. Op een gegeven moment toen Malaga toch weer op voorsprong kwam ging ik uit paniek/baldadigheid maar schoppen met als gevolg drie rode kaarten (iemand van achteren tackelen is toch echt meteen rood.) In de tweede helft van de verlenging scoorde ik dan toch de gelijkmaker en met de officiële speeltijd erop zelfs de 4-3. Normaal affluiten, maar de scheidsrechters laten in FIFA10 heel lang doorspelen, maakt niet zoveel uit want vanaf de aftrap scoorde Malaga tot mijn afgrijzen 4-4. Ik zette nog een keer aan voor een solo (ook een veel effectiever wapen in dit deel) en dit keer was het echt afgelopen: 5-4. Pfff, virtuele waanzin.
zaterdag 12 december 2009
De 14e Wet van Real Madrid
Bij winst in Mestalla wordt Real Madrid kampioen.
(Vanavond kan deze door mijzelf ontwikkelde wet weer eens getest worden. Is bij de laatste kampioenschappen altijd geverifieerd. Zit natuurlijk een bepaalde "logica" in, om kampioen te worden moet je van tegenstanders van het grotere kaliber als Valencia winnen.)
Over Valencia gesproken,waar is die witte broek gebleven die op mysterieuze wijze mid-jaren 90 verdween?
edit na de wedstrijd:
Sensationele 2-3 overwinning! En dat zonder Kaká en Cristiano. Wedstrijd vol adrenaline, in moordend tempo. Een klap in het gezicht van de trouwste voetsoldaten van de anti-Madrileense jihad, want Valencia maakte de bijnaam Violencia weer compleet waar, een nare ploeg onder leiding van aansteller Abelda en met proleterige schoppers als Mathieu, Navarro en Marchena. Maar goed, het voetbal wint. Nu is de 14e wet dus in werking gezet. :)
(Vanavond kan deze door mijzelf ontwikkelde wet weer eens getest worden. Is bij de laatste kampioenschappen altijd geverifieerd. Zit natuurlijk een bepaalde "logica" in, om kampioen te worden moet je van tegenstanders van het grotere kaliber als Valencia winnen.)
Over Valencia gesproken,waar is die witte broek gebleven die op mysterieuze wijze mid-jaren 90 verdween?
edit na de wedstrijd:
Sensationele 2-3 overwinning! En dat zonder Kaká en Cristiano. Wedstrijd vol adrenaline, in moordend tempo. Een klap in het gezicht van de trouwste voetsoldaten van de anti-Madrileense jihad, want Valencia maakte de bijnaam Violencia weer compleet waar, een nare ploeg onder leiding van aansteller Abelda en met proleterige schoppers als Mathieu, Navarro en Marchena. Maar goed, het voetbal wint. Nu is de 14e wet dus in werking gezet. :)
FIFA10 (Nintendo DS)
Gisteren niet naar Ajax gegaan, Ajax hoort op zondagmiddag om 14:30 te spelen, de rest is commerciële rotzooi.
Deze week, midden in seizoen 5, bleek opeens mijn spelers file van FIFA09 op de DS corrupt. Al mijn werk voor niets geweest en ik had geen zin om weer al die transfers door te voeren. Dus FIFA10 maar eens uitgeprobeerd met redelijk up-to-date selecties.
In eerste instantie lijkt er niet veel te zijn veranderd. De basisbesturing is gelukkig hetzelfde gebleven. De spelers zien er iets gedetailleerder uit en hebben nu vaak een goed lijkende pasfoto. Kleine details zijn toegevoegd zoals de man of the match (altijd leuk)
Wat zijn opvallende veranderingen:
- Het is makkelijker om te scoren van afstand soms met een bekeken schuiver. Dat was in 09 welhaast onmogelijk omdat je heel makkelijk te hard (en dus over) schoot. Dat betekent ook dat de computer soms uit het niets hem erin knalt (de keepers zijn over de algehele linie minder geworden.) Kan irritant zijn, als je een serieuze wedstrijd speelt en hij met een ziekenhuisbal opeens gelijkmaakt. Ook hebben dribbels door het midden weer meer kans van slagen waardoor het spel minder klinisch is.
- De computer is significant beter gaan voetballen. Of slimmer. Hij veranderd duidelijk van strategie en straft overmoedig aanvallen genadeloos af. Het is welhaast essentieel om snel op voorsprong te komen en hem vervolgens kapot te counteren. FIFA09 was heerlijk om te relaxen, FIFA10 vind ik af en toe hard werk, je moet in verdedigend opzicht continu bij de les blijven.
- Gele/rode kaarten. Hele goede verandering. In 09 kreeg je bij bijna elke sliding tackle een rode kaart. Heel overdreven en in 10 is de sliding weer een belangrijk onderdeel van het spel. Er worden meer gele kaarten getrokken en rode kaarten alleen bij echt te laat en van achter tackelen.
- Corners. Zijn moeilijk gemaakt. Dat was in 09 een goudmijn. Eerst veel trainen op hoekschoppen en dan kon je tijdens een wedstrijd bijna altijd wel scoren (heeft me in ieder geval uit menig moeilijke wedstrijd gered.) In 10 kan je niet meer automatisch een van drie spelers op maat aanspelen, het is veel meer geïmproviseerd (al begin ik er wel beter in te worden.)
- Tips. De trainer geeft in de rust drie tips om de wedstrijd goed te vervolgen. Een leuk detail, maar je kent ze al snel allemaal (en bovendien weet je het zelf meestal ook wel.) Handig is dat hij tijdens het spel signaleert wanneer een speler moe is en suggestie voor een wissel doet (inclusief speler.) Geinige toevoeging is dat hij soms een suggestie doet om een vrije trap snel te nemen. Heeft al tot een leuk doelpunt geleid maar op eigen helft doe ik het nooit want het gevaar is groot dat je de bal heel snel Cerezo-naar-Rossi stijl schuift en een tegendoelpunt riskeert.
Het is kortom een beter spel. De waarden van spelers zijn realistischer (Cristiano was in 09 belachelijk ondergewaardeerd) en het uitshirt van Real is oldskool paars. Enige minpunt is dat het veranderen van spelers tijdens het spel nog steeds onvoorspelbaar blijft en helaas niet naar degene die het dichts bij de bal is wat vooral in verdedigend opzicht soms tot vervelende situaties leidt.
Een ding blijf ik me over verbazen: het Ajax shirt! In FIFA09 leek het op Arsenal/AZ en nu is het compleet rood. Onmogelijk om mee te spelen dus.
Deze week, midden in seizoen 5, bleek opeens mijn spelers file van FIFA09 op de DS corrupt. Al mijn werk voor niets geweest en ik had geen zin om weer al die transfers door te voeren. Dus FIFA10 maar eens uitgeprobeerd met redelijk up-to-date selecties.
In eerste instantie lijkt er niet veel te zijn veranderd. De basisbesturing is gelukkig hetzelfde gebleven. De spelers zien er iets gedetailleerder uit en hebben nu vaak een goed lijkende pasfoto. Kleine details zijn toegevoegd zoals de man of the match (altijd leuk)
Wat zijn opvallende veranderingen:
- Het is makkelijker om te scoren van afstand soms met een bekeken schuiver. Dat was in 09 welhaast onmogelijk omdat je heel makkelijk te hard (en dus over) schoot. Dat betekent ook dat de computer soms uit het niets hem erin knalt (de keepers zijn over de algehele linie minder geworden.) Kan irritant zijn, als je een serieuze wedstrijd speelt en hij met een ziekenhuisbal opeens gelijkmaakt. Ook hebben dribbels door het midden weer meer kans van slagen waardoor het spel minder klinisch is.
- De computer is significant beter gaan voetballen. Of slimmer. Hij veranderd duidelijk van strategie en straft overmoedig aanvallen genadeloos af. Het is welhaast essentieel om snel op voorsprong te komen en hem vervolgens kapot te counteren. FIFA09 was heerlijk om te relaxen, FIFA10 vind ik af en toe hard werk, je moet in verdedigend opzicht continu bij de les blijven.
- Gele/rode kaarten. Hele goede verandering. In 09 kreeg je bij bijna elke sliding tackle een rode kaart. Heel overdreven en in 10 is de sliding weer een belangrijk onderdeel van het spel. Er worden meer gele kaarten getrokken en rode kaarten alleen bij echt te laat en van achter tackelen.
- Corners. Zijn moeilijk gemaakt. Dat was in 09 een goudmijn. Eerst veel trainen op hoekschoppen en dan kon je tijdens een wedstrijd bijna altijd wel scoren (heeft me in ieder geval uit menig moeilijke wedstrijd gered.) In 10 kan je niet meer automatisch een van drie spelers op maat aanspelen, het is veel meer geïmproviseerd (al begin ik er wel beter in te worden.)
- Tips. De trainer geeft in de rust drie tips om de wedstrijd goed te vervolgen. Een leuk detail, maar je kent ze al snel allemaal (en bovendien weet je het zelf meestal ook wel.) Handig is dat hij tijdens het spel signaleert wanneer een speler moe is en suggestie voor een wissel doet (inclusief speler.) Geinige toevoeging is dat hij soms een suggestie doet om een vrije trap snel te nemen. Heeft al tot een leuk doelpunt geleid maar op eigen helft doe ik het nooit want het gevaar is groot dat je de bal heel snel Cerezo-naar-Rossi stijl schuift en een tegendoelpunt riskeert.
Het is kortom een beter spel. De waarden van spelers zijn realistischer (Cristiano was in 09 belachelijk ondergewaardeerd) en het uitshirt van Real is oldskool paars. Enige minpunt is dat het veranderen van spelers tijdens het spel nog steeds onvoorspelbaar blijft en helaas niet naar degene die het dichts bij de bal is wat vooral in verdedigend opzicht soms tot vervelende situaties leidt.
Een ding blijf ik me over verbazen: het Ajax shirt! In FIFA09 leek het op Arsenal/AZ en nu is het compleet rood. Onmogelijk om mee te spelen dus.
donderdag 10 december 2009
Zo zou het moeten zijn
Na de glorieuze 1-3 overwinning tegen de vulgaire schoppers van Marseille, ingeleid door een sublieme vrije trap van Cristiano, is Real eindelijk weer eens als groepshoofd geëindigd in de Champions League. Eerste horde genomen.
Twee observaties die de foto oproept:
- Jammer dat Real Madrid toch niet in reclameloos wit speelt zoals dinsdag (dankzij Franse wetgeving aangaande reclame voor gokken.) Blijft toch veel mooier.
- Marcelo (links), een wat onvoorspelbare maar talentvolle voetballer, zou bijna altijd moeten spelen vanwege zijn gave voor blij juichen.
woensdag 9 december 2009
De Koninklijke: eindoordeel
Teleurstellend boek om een aantal redenen. Toegegeven Castien had wat pech. Zijn boek zou eerst De Zes heten (naar het aantal Nederlanders bij Real) maar daar werd deze zomer een stokje voor gestoken. Daar redt hij zich nog wel uit door een beeld te schetsen van het tergend slechte seizoen 2008-2009 (en er zit een interessant boek over sportfysiologie en psychologie verscholen in De Koninklijke.) Maar het steekt erg af bij de historische gedeeltes waar steeds tussen wordt geschakeld. De al dan niet fictieve avonturen van de neven Michél en Ramón, de eerste Barça de ander Real, zijn een andere schakel die eerst een leuk beeld lijken te geven van de Spaanse voetballiefhebber maar Castien wil Michél geforceerd sympathieker over laten komen terwijl het uiteindelijk een kleinzielige Catalaanse knuppel blijkt te zijn (de hele scene waar Ramón in Barcelona door een barman voor fascist wordt uitgemaakt is uiterst gênant en had Castien zijn woonplaats beter kunnen besparen.)
De eerdere vrees komt uit dat er teveel vanuit Cataluña wordt verhaald. Een echt boek over Real zou natuurlijk hoofdzakelijk vanuit Madrid moeten worden verteld. Castien houdt het een tijd vol maar op de helft gaat het toch mis, de moord op Barça-voorzitter Sunyol in 1936 wordt weer opgerakeld, waarom in een boek over Real Madrid? Altijd maar die gluiperige connotatie dat het meer dan een politieke moord om zoiets als voetbal ging (zoals iemand al een keer grimmig-sarcastisch opmerkte: “alsof ze terwijl ze trekker overhaalde hala Madrid! scandeerde.) Wat zou het eens verfrissend zijn om het over de effecten van Franco’s bombardementen op Madrid te hebben of de spelers van Real die niet terugkeerden na de Guerra Civil. Wanneer de standaard Barça-calimero drogredenatie “maar vanaf 1991 presteert Barça beter dan Real” langskomt is de schrijver definitief niet meer te vertrouwen.
Daarbij zijn historische fouten irritant. Madrid is de hoofdstad van Spanje geworden vanuit een beginnend modern idee van centralisatie als een van de principes van de natie-staat. Het idee dat Barcelona ooit serieus aanspraak heeft gemaakt op die status is onzin (Tordesillas, maar vooral Toledo –hoofdstad van Castilla-, Zaragoza –hoofdstad van Navarra- en heel even Sevilla en Valladolid hebben aansprak kunnen maken). Dat Madrilenen daarover een schuldgevoel zouden moeten hebben is compleet van de pot gerukt.
Een andere storende fout is de claim dat Franco bij de wedstrijd Real Madrid – Barcelona (0-5) uit 1974 is geweest. Dat zou een mooie symbolische bijkomstigheid zijn geweest, maar de enige wedstrijden van Real Madrid die Franco bezocht waren de finales van de Copa del Generalisimo. Franco was destijds al doodziek en keek jarenlang als een soort proto-Sport1 verslaafde in zijn paleis continu voetbal. Laat staan dat nooit is vast komen te staan van welke club Franco zelf fan was.
En er zijn kleine fouten. Luis Aragonés speelde nooit voor Real, Santillana’s carrière was niet meteen voorbij toen Butragueño debuteerde (zie zijn heroïsche rol in de UEFA-cup finales van de jaren ’80). Belangrijke zaken worden te snel afgehandeld (het belang van de zevende ECI) of essentiële spelers worden niet behandeld (Velázquez, Amancio, Camacho of nog veel erger, Juanito.)
Sowieso is er teveel geredeneerd vanuit het heden naar het verleden zodat het lijkt alsof er vanaf dag 1 een moordende concurrentie is geweest met Barça. In Spanje wordt aangenomen dat die rivaliteit is geboren met de 11-1 vernedering van Barça door Real in halve finale van de beker van 1943 waar daarvoor vooral Athletic Bilbao de dienst uitmaakte in het Spaanse voetbal. Zo wordt over het algemeen ook de transfer van Di Stefano teveel geanalyseerd na alle schokeffecten die hij teweeg heeft gebracht en met alle daarbij horende projecties (wat dat betreft zal Spanje nooit dichter bij een Dealy Plaza komen.)
Maar wat me eigenlijk nog het meest verbaasd is hoe moeilijk het is om Real Madrid te verhalen in een andere taal dan het Spaans. Het is me wel vaker opgevallen maar nu in boekvorm werd het me definitief duidelijk hoe een belangrijke laag wegvalt (een vergelijkbaar effect als wanneer je Franse filosofie in het Nederlands vertaald.) Een bepaalde magie valt weg waardoor alles op bijna vulgaire wijze, als een soort Voetbal International discours, concreet wordt. Ik word me meteen bewust van die narrige discussies over echte-echte Ajaxfans en andersoortige vraagstukken over authenticiteit maar ik vraag me af of de universele aantrekkingskracht die Real Madrid tegenwoordig pretendeert uit te stralen wel bestaat.
De Koninklijke is het typische product van de hedendaagse Nederlandse voetbaljournalistiek: buitenproportionele aandacht voor randzaken –bobo’s, trainers, voorzitters, clubpolitiek, emoties van toeschouwers en spelers— en weinig puur voetbal. Want wanneer je een boek over Real Madrid schrijft moet het toch gaan over de mythische duik in het stof van Zamora, moet je kunnen omschrijven hoe Molowny voetbalde, moet je verklaren waarom het elftal rond Di Stefano zo goed speelde, moet je de onmogelijke comebacks in Bernabeú centraal plaatsen. Waar is godverdomme de 6-1 tegen Anderlecht? Hoe is het mogelijk dat de laatste drie Champions League triomfen afgedaan worden als “oh ja en toen wonnen ze de Europacup.” Geen enkel drama, geen fantasie, niets van de obsessieve verwondering die bij het onderwerp hoort.
De eerdere vrees komt uit dat er teveel vanuit Cataluña wordt verhaald. Een echt boek over Real zou natuurlijk hoofdzakelijk vanuit Madrid moeten worden verteld. Castien houdt het een tijd vol maar op de helft gaat het toch mis, de moord op Barça-voorzitter Sunyol in 1936 wordt weer opgerakeld, waarom in een boek over Real Madrid? Altijd maar die gluiperige connotatie dat het meer dan een politieke moord om zoiets als voetbal ging (zoals iemand al een keer grimmig-sarcastisch opmerkte: “alsof ze terwijl ze trekker overhaalde hala Madrid! scandeerde.) Wat zou het eens verfrissend zijn om het over de effecten van Franco’s bombardementen op Madrid te hebben of de spelers van Real die niet terugkeerden na de Guerra Civil. Wanneer de standaard Barça-calimero drogredenatie “maar vanaf 1991 presteert Barça beter dan Real” langskomt is de schrijver definitief niet meer te vertrouwen.
Daarbij zijn historische fouten irritant. Madrid is de hoofdstad van Spanje geworden vanuit een beginnend modern idee van centralisatie als een van de principes van de natie-staat. Het idee dat Barcelona ooit serieus aanspraak heeft gemaakt op die status is onzin (Tordesillas, maar vooral Toledo –hoofdstad van Castilla-, Zaragoza –hoofdstad van Navarra- en heel even Sevilla en Valladolid hebben aansprak kunnen maken). Dat Madrilenen daarover een schuldgevoel zouden moeten hebben is compleet van de pot gerukt.
Een andere storende fout is de claim dat Franco bij de wedstrijd Real Madrid – Barcelona (0-5) uit 1974 is geweest. Dat zou een mooie symbolische bijkomstigheid zijn geweest, maar de enige wedstrijden van Real Madrid die Franco bezocht waren de finales van de Copa del Generalisimo. Franco was destijds al doodziek en keek jarenlang als een soort proto-Sport1 verslaafde in zijn paleis continu voetbal. Laat staan dat nooit is vast komen te staan van welke club Franco zelf fan was.
En er zijn kleine fouten. Luis Aragonés speelde nooit voor Real, Santillana’s carrière was niet meteen voorbij toen Butragueño debuteerde (zie zijn heroïsche rol in de UEFA-cup finales van de jaren ’80). Belangrijke zaken worden te snel afgehandeld (het belang van de zevende ECI) of essentiële spelers worden niet behandeld (Velázquez, Amancio, Camacho of nog veel erger, Juanito.)
Sowieso is er teveel geredeneerd vanuit het heden naar het verleden zodat het lijkt alsof er vanaf dag 1 een moordende concurrentie is geweest met Barça. In Spanje wordt aangenomen dat die rivaliteit is geboren met de 11-1 vernedering van Barça door Real in halve finale van de beker van 1943 waar daarvoor vooral Athletic Bilbao de dienst uitmaakte in het Spaanse voetbal. Zo wordt over het algemeen ook de transfer van Di Stefano teveel geanalyseerd na alle schokeffecten die hij teweeg heeft gebracht en met alle daarbij horende projecties (wat dat betreft zal Spanje nooit dichter bij een Dealy Plaza komen.)
Maar wat me eigenlijk nog het meest verbaasd is hoe moeilijk het is om Real Madrid te verhalen in een andere taal dan het Spaans. Het is me wel vaker opgevallen maar nu in boekvorm werd het me definitief duidelijk hoe een belangrijke laag wegvalt (een vergelijkbaar effect als wanneer je Franse filosofie in het Nederlands vertaald.) Een bepaalde magie valt weg waardoor alles op bijna vulgaire wijze, als een soort Voetbal International discours, concreet wordt. Ik word me meteen bewust van die narrige discussies over echte-echte Ajaxfans en andersoortige vraagstukken over authenticiteit maar ik vraag me af of de universele aantrekkingskracht die Real Madrid tegenwoordig pretendeert uit te stralen wel bestaat.
De Koninklijke is het typische product van de hedendaagse Nederlandse voetbaljournalistiek: buitenproportionele aandacht voor randzaken –bobo’s, trainers, voorzitters, clubpolitiek, emoties van toeschouwers en spelers— en weinig puur voetbal. Want wanneer je een boek over Real Madrid schrijft moet het toch gaan over de mythische duik in het stof van Zamora, moet je kunnen omschrijven hoe Molowny voetbalde, moet je verklaren waarom het elftal rond Di Stefano zo goed speelde, moet je de onmogelijke comebacks in Bernabeú centraal plaatsen. Waar is godverdomme de 6-1 tegen Anderlecht? Hoe is het mogelijk dat de laatste drie Champions League triomfen afgedaan worden als “oh ja en toen wonnen ze de Europacup.” Geen enkel drama, geen fantasie, niets van de obsessieve verwondering die bij het onderwerp hoort.
maandag 7 december 2009
De Derde Wet van Ajax
Wanneer December aanvangt beginnen met het vergooien van titelkansen, bij voorkeur tegen F.C. Utrecht.
zondag 6 december 2009
De Nieuwe Juanito?
Gisteren weer een van die wedstrijden van Real Madrid in de huisstijl van de laatste vier jaar. Bizar scoreverloop, tegendoelpunten uit dode spelmomenten, bij vlagen briljant spel, gemiste penalty en domme rode kaarten. Dat laatste is natuurlijk het grote nieuws. Cristiano speelde bevlogen, kreeg een penalty mee, nam hem zelf en miste, scoorde daarna toch de 4-2 en nam een ingecalculeerde gele kaart voor de photo opportunity (juichen zonder shirt). Een paar minuten later kreeg hij natuurlijk nog een gele kaart voor een slaande beweging. Ach ja, de moralisten staan vandaag in de rij. Anderen zien handenwrijvend eindelijk de nieuwe Juanito, een embleem, een speler die het haat om te verliezen, met prachtige voorzetten strooit, tegenstanders gek maakt met passeerbewegingen en irritante gebaren en af en toe zijn hoofd verliest. Kortom, cultheld (al is Cristiano een betere voetballer en was Juanito nog veel irritanter. Maar hij kreeg ten minste wel serieuze rode kaarten voor zaken als grensrechters aanvallen, een liggende Mattheüs op zijn hoofd gaan staan.)
Oh ja, en wonder boven wonder, De Mythe de hele wedstrijd op de reservebank. Heerlijk.
zaterdag 5 december 2009
WK loting
Van te voren zie ik altijd allerlei rampscenarios voorbijschieten en wanneer de groepen uit de bollen komen denk ik (bijna) altijd: het valt wel mee. Op een of andere manier vormen zich veel makkelijke groepen, een wat moeilijkere en een uitgesproken Groep Des Doods. Deze editie is de laatste duidelijk Groep A met Zuid-Afrika, Mexico, Uruguay en Frankrijk. Dat was meteen de grootste opluchting, dat Frankrijk niet in de groep van Nederland of Spanje terecht is gekomen.
Groep E van Nederland ziet er in eerste instantie positief uit. Maar met Oranje zijn er altijd haken en ogen, vooral wat betreft de manier waarop het aan een toernooi begint. Gaat Oranje uit de startblokken zoals op het laatste EK en WK dan moet de tweede ronde geen probleem zijn. Over de mogelijkheden verder in het toernooi hebben we nog maanden om over te marineren.
Spanje zit in Groep H en heeft na Italië denk ik de makkelijkste groep geloot met Chili, Honduras en Zwitserland. Zeker in de vorm waar in ze nu verkeren. Geen lastige Afrikaanse krachtvoetballers, of verdedigende muren als Portugal of Griekenland, dat is altijd prettig. Het addertje zit in de tweede ronde waarin waarschijnlijk Brazilië of Portugal wacht.
Groep E van Nederland ziet er in eerste instantie positief uit. Maar met Oranje zijn er altijd haken en ogen, vooral wat betreft de manier waarop het aan een toernooi begint. Gaat Oranje uit de startblokken zoals op het laatste EK en WK dan moet de tweede ronde geen probleem zijn. Over de mogelijkheden verder in het toernooi hebben we nog maanden om over te marineren.
Spanje zit in Groep H en heeft na Italië denk ik de makkelijkste groep geloot met Chili, Honduras en Zwitserland. Zeker in de vorm waar in ze nu verkeren. Geen lastige Afrikaanse krachtvoetballers, of verdedigende muren als Portugal of Griekenland, dat is altijd prettig. Het addertje zit in de tweede ronde waarin waarschijnlijk Brazilië of Portugal wacht.
donderdag 3 december 2009
In de bus: De Koninklijke
Vond gisteren het nieuwe boek van Eric Castien in de bus, De Koninklijke: Real Madrid van Di Stéfano tot Van Nistelrooy. Zal het met kritische blik lezen. Moest even slikken toen ik las dat Castien al jaren in Barcelona woont, maar goed, het schijnt dat de comunidad, buiten Madrid zelf, waar het hoogste percentage Real-fans wonen Cataluña schijnt te zijn. Heb inderdaad ooit een wedstrijd Espanyol - Real Madrid bijgewoond wat een veredelde thuiswedstrijd bleek te zijn.
Vooraf wel een essentiële lakmoestest gedaan: hoe beschrijft hij de transfer van Di Stéfano? Als er weer dezelfde onzinverhalen over falend telefoonverkeer in Cataluña op cruciale momenten van de transfer worden verteld gaat het boek rechtstreeks de vuilnisbak in. Het valt gelukkig mee, niet helemaal overtuigend (want teveel ruimte voor Catalaanse samenzweringstheorieën) maar een aardige poging. Ik rapporteer hier vanzelfsprekend met een definitief oordeel wanneer ik het boek uit hem.
Abonneren op:
Posts (Atom)