woensdag 28 april 2010

PWND!



Zo die droom is uit elkaar gespat. Er zal in Madrid vannacht rustig worden geslapen (kom ik zo op terug.) Heb de wedstrijd met een half oog gezien, het verdedigen Italiaanse stijl is strontvervelend als schouwspel en als de tegenstander niet jouw club is dan ga ik mijzelf niet pijnigen. Maar zo aan het werk met commentaar aan en even kijken bij de weinige hoogtepunten was al afzien. Want Nederlanders en Barça het blijft toch een vervelende combinatie. Jeroen Grueter maakt het niet zo bont als Sierd de Vos bij Sport1 maar van neutraal commentaar was nooit sprake, wat een droeve smurf. En in de studio lijkt Ron Jans bijna zijn grijns kwijt te zijn geraakt, alsof zijn vrouw per ongeluk zijn complete verzameling Pixies singletjes bij het grof vuil heeft gezet.

Maar goed, Barça speelt al een tijd niet zoals we gewend zijn en het is duidelijk dat Iniesta gemist wordt om de echte swing in te kunnen zetten (ze hebben ook geen goede vervanger voor hem.) Een lid van de Bende van Nijvel probeerde Barça dan nog met andere middelen in het zadel te helpen met een discutabele rode kaart maar Inter liet zich niet gek maken. Toch wel knap, waar 99 van de 100 clubs in zo'n situatie instort.

Dus geen finale, laat staan Beker met Grote Oren, in het Bernabéu. Mourinho had gisteren gelijk dat het door hun anti-Madridisme een obsessie voor Barça was geworden. En dan is het wel fijn dat de eeuwige rivaal het net niet haalt. Maar ik zat de laatste tijd te denken: is het nou zo belangrijk? Dus ik deed een denkexperiment: zou het belangrijk zijn als Real Madrid in Nou Kampf de ECI zou kunnen winnen? En eerlijk gezegd zou het een detail zijn in het veel groter genot van een Europacup winnen. Waarom weet ik dat? Omdat het volgens mij Ajax als enige club ooit is gelukt om een Europa Cup I in het stadion van zijn grootste rivaal te winnen (1972). Leuk detail maar ik heb nog nooit een Ajax-fan gehoord "oh wat is het toch lekker dat we die in De Kuip hebben gewonnen!" Wat dat betreft en in positievere zin was het voor mij veel belangrijker dat Real Madrid de Zevende won in Amsterdam.

Maar dat is Barcelona voor je, een club die klein denkt, gedreven door rancune, gisteren weer bizar slechte verliezers en ook uiteindelijk een kille club. De afgelopen week zijn ze in Spanje gek gemaakt door de mediacampagne voor de Remontada (de come-back) maar Barça is geen Real Madrid, goed voetballen kunnen ze maar echte-echte heroïek, dat lieve mensen, is onze habitus.

zondag 25 april 2010

De Eeuwig Wederkeer

Gisteren tijdens Real Zaragoza - Real Madrid (1-2) bedacht ik opeens: ik weet niet hoeveel honderd miljoen euro's verder, en niet alleen dit seizoen maar al minstens vijf seizoenen lang, en nog steeds speelt Real met Guti en Raúl. De Eeuwige Wederkeer. Van der Vaart raakte al snel geblesseerd en tot verrassing van velen werd hij vervangen door Lucifer zelve, die zichzelf uit de naad had gewerkt om terug te keren van een blessure(tje). Overdreven natuurlijk, want niemand had hem gemist, en de hufter scoorde ook nog de 0-1. Prachtig dat hij vervolgens gewisseld werd met een nieuwe blessure, dus dat forceren heeft een prijs gehad.

Verder de gebruikelijke hysterie als Real Madrid op bezoek komt: opgefokt publiek en een elftal dat het handboek van het fascistoïde Argentijnse voetbal uit de jaren zeventig had doorgenomen met wellicht wat oppeppende middelen want Zaragoza speelde als losgeslagen psychopaten. En na de wedstrijd ook nog huilen dat een speler na een elleboogstoot rood kreeg. Het zal wel dat Spaanse temperament zijn en heeft zijn botte charme, waar je in Nederland wellicht de ochtend erna een bezoek van de politie krijgt na zo'n wedstrijd.

dinsdag 20 april 2010

Even genieten



Hèhèhè.

(En nu volgende week uitcounteren die handel. Alhoewel nu het realiteitsprincipe weer inkickt de vreugde van korte duur zal zijn. Maar goed, je mag dromen nietwaar?)

zondag 18 april 2010

Romeinse Derby, Altijd Lachen

Ja, dat is nog eens ouderwetsche esthetiek. Kreeg nog de laatste minuten mee van de Romeinse derby, die weer vol bizarre wendingen, schwalbes, rode kaarten en vechtpartijen zat. Lazio komt 1-0, Lazio mist een penalty bij die stand, Roma komt op 1-1 en wint uiteindelijk dankzij een Piet Keizerachtige ros van Vucinic, waardoor AS Roma de koppositie inneemt en nog steeds mag dromen van een vierde landstitel (en dat na een desastreuze seizoensstart.) Heerlijk toch om Totti, meester van de kwajongensprovocatie, na het fluitsignaal richting de eigen aanhang te zien lopen en in ouderwets Romeinse traditie lachend de duimen omlaag te houden.

Ajax - Heracles 4-0

In het zonnetje naar de Arena gefietst, daarna om mysterieuze redenen zo lang in de rij gestaan dat de wedstrijd al 14 minuten aan de gang was. Al snel viel zo de openingstreffer en ongeveer 15 minuten waren we virtueel eerste in de competitie. Maar het onvermijdelijke gebeurde en een 1-0 voorsprong geeft FC Twente thuis niet uit handen. Had vooraf ook meer verwachtingen van de laatste wedstrijd van Twente uit tegen NAC. Ajax deed vanmiddag gewoon wat het sinds de winterstop doet, winnen met grote cijfers. Het was weer niet groots maar er was genoeg beweging en druk naar voren om de klus makkelijk te klaren. Mooi weer, mooie doelpunten (2x De Jong, 2x Pantelic) waren onze troost. Over twee weken de ontknoping van een intrigerend seizoen.

woensdag 14 april 2010

Dynastie

Laatst kreeg ik het lumineuze idee om eens op Youtube te gaan kijken naar Amerikaanse sportfragementen uit de tijd dat ik daar eigenlijk meer in geïnteresseerd was dan voetbal (zo de periode 1986 - 1989) en kwam de spreekwoordelijke schatkist tegen. Eindelijk eens rustig dunks van Dr.J bekijken, toch moeten toegeven dat Larry Bird een fenomeen was, en legendarische momenten zoals de Immaculate Reception van Franco Harris (1972) eindelijk eens gezien, hier is hij:



Viel me op in commentaren dat veel Amerikaanse sportfans gedesillusioneerd/nostalgisch zijn naar bepaalde periodes van hun sporten. Misschien was basketbal in de jaren tachtig gewoon op zijn hoogtepunt, een juiste spanning tussen grote spelers en verschillende teams die een kans maakten op de titel (Sixers, Lakers, Celtics en Pistons.)

Zat dus ook het einde van de zevende wedstrijd van de finale van 1988 te kijken, beste Lakers team ooit tegen de bijdehante Pistons, die ik destijds op de radio luisterde (meestal twee uur voordat ik eigenlijk wakker moest worden om naar school te gaan.)



Tegen het einde tijdens een time-out wordt een interessant concept ter sprake gebracht dat je eigenlijk nooit in Europa hoort: de dynastie. En hier wordt er mooi een definitie en overzicht bij gegeven: een team dat in een decennium vijf of meer titels wint, d.w.z. Yankees (jaren '30 en '50), Celtics (jaren '60), Lakers (jaren '80), Green Bay (jaren '60), Toronto (jaren '40) en Montréal (jaren '50, '60, '70). Sindsdien is er als ik het goed heb maar een dynastie bij gekomen die van de Chicago Bulls uit de jaren '90.

Wat me natuurlijk deed denken: bestaan er dynastieën in voetbal? Als je naar Europacupvoetbal zou kijken met deze definitie is er maar een geweest, het Real Madrid uit de jaren '50. Ik denk dat over het algemeen wordt aangenomen dat in Europees voetbal een dynastie ook geldt voor teams die drie keer achter elkaar kampioen zijn geworden en dan horen Ajax en Bayern München er ook bij.

In nationale competities komt het wel vaker voor, zo snel kom ik op Olympique Lyon van het afgelopen decennium, Borussia Mönchengladbach (jaren '70), Real Madrid (jaren '60, '70 en '80), Barça (jaren '90), Bayern München (jaren '80 en '00), Liverpool (jaren '70 en '80), Manchester United (jaren '90 en '00), Anderlecht (jaren '50, '60 en '00), Club Brugge (jaren '70), Juventus (jaren '30, '70), AC Milan (jaren '90), Torino (jaren '40), PSV (jaren '00) en Ajax (jaren '70 en '90). Misschien dat ik een Engelse club vergeten ben en Celtic en Rangers zullen in Schotland wel strooien met dynastieën, maar dat is makkelijk.

Blijft de vraag of er in Europees verband nog de mogelijkheid bestaat van een dynastie gezien het feit dat sinds de introductie van de Champions League geen team meer twee jaar achter elkaar kampioen is geworden. Ajax leek even op weg maar verknalde het met penalty's in 1996 waarna het team uit elkaar viel, Real had na 2002 een team op de rails om het voor elkaar te krijgen, maar een bizarre avond in Monaco en een moment van oplettendheid tegen Juventus verknalde dat project. Barça dus, als blijft het interessant om te zien of het met de hoeveelheid wedstrijd van tegenwoordig nog mogelijk is om een team voor meerdere seizoenen op het hoogste niveau te laten presteren.

zondag 11 april 2010

Real Madrid - F.C. Barcelona 0-2

Natuurlijk kon de wedstrijd zich nooit meten met de hype van te voren. Een rommelige wedstrijd waar beide teams niet hun volledige potentieel konden ontvouwen. Real begon op zich goed met druk naar voren waar Barça zich niet direct goed raad mee wist. Veel balverlies was het gevolg waar Real op zijn beurt weer niets mee deed. De eerste twintig minuten stond de organisatie goed en leek Messi al te vervallen in valpartijtjes en handsballen. Een goed teken. Helaas, een cruciale, collectieve fout, deed de wedstrijd kantelen. Bij een vrije trap op een ongevaarlijke plek bleven de spelers van Real een moment protesteren, terwijl Barça de bal snel in het spel bracht, Xavi gaf een sublieme pass op Messi die op schijnbaar moeiteloze wijze scoorde. En dan heb je een probleem want tegen dit Barça is het moeilijk voetballen als je achter staat. De 0-2 leek altijd waarschijnlijker dan de gelijkmaker en zo gebeurde dus ook. Real had nog wat kansen en een niet te missen kans van Van der Vaart alleen voor Valdes, die hij op de slechtst denkbare manier inschoot. Een 1-2 met nog een halfuur te spelen had een nog een interessante wedstrijd opgeleverd.

Maar Real Madrid mist al een tijd (gewoon sinds de blessure(s) van Kaká) een bruggenhoofd tussen middenveld en aanval. Het kan alleen reactief voetbal spelen. Het verschil wordt belichaamd door een man, die gisteren weer verreweg boven de rest uitsteeg: Xavi. Alles wat gevaar opleverde kwam van zijn voet, hij is de meester van het Spaanse Passje (Silva en Iniesta kunnen het ook) een effectief lobje dat op onvoorspelbare wijze problemen oplost. Gisteren op weg naar huis spookte toch de gedachte door mijn hoofd dat als hij fit blijft Spanje wel wereldkampioen moet worden.

Wat mist Real? Een aantal concrete dingen. Een aanvallende middenvelder met inzicht. Zijn naam is Silva. De kans dat hij volgend seizoen komt is klein, ook al is hij verreweg de favoriet van de fans.

Pellegrini roept in dit soort grote wedstrijden grote twijfels op. Hij lijkt een goede trainer die op lange termijn aan een elftal kan bouwen maar op, zeg maar het improviserend tactisch niveau, schiet hij te kort. Hij lijkt zoals het heet "de wedstrijd niet te kunnen lezen", apathisch. Durft geen ingrepen te doen wanneer de wedstrijd daar duidelijk om vraagt (Lyon thuis was het meest extreme voorbeeld maar gisteren moest er in de rust ook worden ingegrepen.) De oplossingen waar mee hij komt zijn teleurstellend en lijken te zijn opgelegd door interne druk (Raúl moet, ongeacht de stand, rond de 60ste minuut worden ingebracht) of voorspelbaar (Guti lost het maar op.)

En als laatste mist dit elftal iets mysterieus. Een tijd lang heb ik graag over Geist gesproken als ik over muziek schreef. Een soort metafysische kwaliteit die muziek tot leven laat komen. In voetbaltermen heet dat ongeveer "bezieling", al vind ik dat nog te veel rieken naar arbeidsethos. Real Madrid mist een verbindend element. Er staat wel degelijk een elftal, de verdediging is zelfs in jaren niet zo goed georganiseerd ongeacht wie er speelt maar het voetbal voelt "koud", je merkt het als toeschouwer ook duidelijk dat er geen connectie is met het elftal. Hoe dat komt is moeilijk te zeggen. Ik denk dat een idee over hoe te spelen belangrijk is, zoals structuur (extreem doorgevoerd positiespel) dat is. Charisma, stijl en onderlinge chemie zijn factoren. Hoe die dingen bij elkaar komen is mysterieus en onvoorspelbaar maar wat duidelijk is dat Real Madrid niet de rust kent om een elftal te laten vereenzelvigen met een idee. Ongetwijfeld zal er worden teruggevallen op de ordinaire reflexen van de voetbalwereld: ontslag van trainer, nieuwe aankopen, mooie woorden.

zaterdag 10 april 2010

Nu Nog Groter, Nog Beter, Nog Spannender


Ja, ja, El Clásico vanavond om 22:00 in Bernabéu. Dé wedstrijd die normaal al groots en beladen is, lijkt dit jaar welhaast tot het maximale te zijn opgeblazen. Beide teams staan aan kop met evenveel punten, ver verheven boven de concurrentie, de twee beste voetballers van het moment spelen, beide teams zijn uitgebalanceerd. Het begint bijna mythologische vormen aan te nemen, als in de Noorse mythologie wanneer Muspelheim (vuur) en Niflheim (ijs) elkaar treffen (en het leven creëren.) Cruijff voelde dat ook toen hij gisteren stelde dat "God aan de kant van Barça staat." Eigenlijk de enige echte provocerende woorden in de aanloop naar de wedstrijd (bij Real hebben ze eindelijk geleerd hun muil dicht te houden) en ach als hij in dat soort Mickey Mouse onzin gelooft laat hem maar, dichters en andere nobele lieden weten toch wel dat Lucifer cooler is.

Over de wedstrijd zelf is van te voren weinig zinnigs te zeggen. Het is inderdaad een wedstrijd op zich. Madridistas maken zich ongetwijfeld zorgen over de vorm van Messi en eerlijkheid gebied me te zeggen dat het gelijke aantal punten toch een zeker verschil camoufleert tussen beiden teams. Kort gezegd, Barça is verder, speelt al lang met een idee, Real is chaotischer en wint vaak wedstrijden puur op individuele kwaliteiten. Maar toch, met uitzondering van de 2-6 implosie van vorig jaar doet Real het de laatste seizoenen vrij goed tegen Barça dus er zijn genoeg mogelijkheden voor iets moois, zeker als alles opeens klikt en begint te golven.

En als ik Pellegrini was zou ik gewoon de voorkant van een willekeurige sportkrant na de 2-6 op de deur van de kleedkamer plakken en alleen zeggen "dit...nooit meer."

(foto met dank aan orvaratli)

donderdag 8 april 2010

Blunder


In de serie historische blunders (en de weldenkende Real Madrid aanhanger die van voetbal houdt, wist het meteen, en kijk anders even de samenvatting van Manchester United - Bayern München). Dat de Pravda van het raúlisme destijds hoog van de toren blies met een "Goed Verkocht" maakt het bijna grappig.

zondag 4 april 2010

Oef!

Daar was toch bijna de laatste kans op het kampioenschap op knullige wijze verspeeld. "SVV: 2010" spookte steeds door mijn hoofd, Ajacieden met een beetje geheugen weten aan welke Zwarte Zondag ik refereer. Maar goed, knotsgekke (naar ik begrijp slechte) wedstrijd in 's-Gravenhage die in blessuretijd wordt beslist door een mooie knal van Mega Toby (inkoppertje die bijnaam, nietwaar?) We zijn natuurlijk meteen doorgezaagd met het geval Ricky van der Bergh die na de rode kaart van de tweede keeper besloot de honneurs met de handschoenen waar te nemen...was pas echt speciaal geweest als hij met een zweefduik dat doelpunt had voorkomen. Bijna jammer, dat hij aan grond genageld bleef staan.

Wat betreft het kampioenschap, het wordt met vier wedstrijden steeds onwaarschijnlijker en eigenlijk zie ik eerder Ajax nog onnozel punten verliezen dan Twente met het op papier moeilijkere programma. Ik heb niet echt vertrouwen in het sportieve eergevoel van notoire 020-hatorz als AZ en Feyenoord.

donderdag 1 april 2010

De Gezellige Arena

Ik heb in jaren niet zo vroeg in het seizoen besloten om mijn seizoenskaart te verlengen. Ergens in december al en dat terwijl Ajax allang kansloos leek in de strijd om het kampioenschap. Daar is een voetbaltechnische reden voor aan te wijzen. Ik geloof in het project Jol. Er begint een duidelijk elftal vorm te krijgen, met af en toe inzinkingen, soms keuzes voor spelers waar ik het niet mee eens ben, maar de belangrijkste posities staan wel vast. Er is gaandeweg meer structuur ontstaan waardoor de gevreesde Suárez-afhankelijkheid flink is afgenomen en Jol heeft zich niet laten gijzelen door de 4-3-3 tradionalisten. Ik ga op zondag weer met het gevoel naar het stadion dat er iets leuks onverwachts kan gebeuren. Bovendien is er met de komst van een aantal talenten ook hoop ontstaan dat dit een project is dat voorbij de korte termijn vruchten kan afwerpen.

Maar los daarvan lijkt het gewoonweg steeds gezelliger te worden in de Arena. Misschien dat de verhuizing naar de andere kant van het stadion een frisse blik heeft gegeven. Ik zat al jaren naast het uitvak en dat fungeerde toch voor sommige lieden als de rode lap voor een stier. Zeer primitief. Bovendien zaten er teveel zuurbekjes achter me en ging men vaak genoeg onderling om Mickey Mouse redenen met elkaar op de vuist. Nee, aan de kant van voorheen-Vak 410 is het allemaal wat gemoedelijker. En nu we het toch over het sfeervak hebben, die zijn door de jaren uitgegroeid tot fijne aanjager van enthousiasme waarmee ze, met hun jeugdige vrolijkheid, de blasé houding van de F-Side hebben overvleugeld. Die laatste zijn nooit dat eerste seizoen in de Arena te boven gekomen toen ze uit elkaar werden gezet.

Ajax en de Arena zijn vanaf het begin op zoek geweest naar manieren om zoiets vaags als sfeer te creëren. En hoe meer je dat rationeel probeert te bedenken hoe groter de kans op mislukking. Spelletjes, Rembrandtpleinzangers, het volume steeds hoger zetten en allerhande ongein die ik gelukkig al weer ben vergeten, het wilde maar niet helpen. Wat wel duidelijk leek is dat Ajax langzaam zijn Amsterdamse identiteit wilde hervinden. Zoals wel vaker zijn bepaalde zaken die buiten het stadion vervelende thema’s of gevoelens zijn er binnen een onschuldig ritueel en zo is die identiteitsvraag wel interessant, zeker aangezien een aanzienlijk deel van de Arena-bezoekers niet uit Amsterdam komt. Is er een Amsterdammigheid waar ze zich mee identificeren? Geen idee, maar het wordt steeds sterker uitgedragen. Daar leent vooral muziek zich voor, dus alle klassiekers van Mokum komen dit seizoen langs, de gebruikelijke “Oh Johnny”, “Bij Ons in de Jordaan” en tot vervelends toe “De Vrolijke Koster” maar ook meer cynische ode’s als “Mijn Stad” en “Big City” (hoorde pas afgelopen zondag dat de beginregels zijn: “Waar ter wereld ik ook kwam, nimmer trof ik zo een bende als in 't oude Amsterdam”.) Goed, die vind je allemaal op een Mokum Zingt verzamelaar. Het is veel leuker als iets per ongeluk gebeurt.

Weet niet wie in de rust met nog een paar minuten te gaan op het lumineuze idee kwam om Bob Marley’s ‘Everything’s Gonna Be Allright’ te draaien maar het bleek een meesterzet. Zelden zo een klik gezien bij een mensenmassa. Vrijwel direct begon men het refrein mee te zingen en bleef dat doen toen de plaat was afgezet en de tweede helft begon. Sindsdien wordt het tijdens elke rust gedraaid als een nieuw clublied. Waarom werkt dat nu? Een reden is dat Bob Marley natuurlijk net zo onderdeel is van de Amsterdamse cultuur als Tante Leen. In de sportcontext heeft men het liever niet over die blowende kant van Amsterdam, maar dit was gewoon een omarming van de complete Amsterdam mythe. Maar het liedje verwoordt een gevoel dat blijkbaar bevrijdend werkt voor hedendaagse Ajaxfans, een soort berustend relativisme. Geen opgefokt “WE ARE THE CHAMPIONS!” geblaat (feitelijk al jaren niet het geval) maar een erkenning dat we diep in de put zitten en dat het hierna eigenlijk nog maar beter kan worden. “Nou, nou” zullen sommigen om verschillende redenen denken, maar vergeet niet het onrealistische zelfbeeld van de Ajacied, dat de club jarenlang op elk niveau verstikte. Dat doorbreken, en dat doet Bob Marley op zijn unieke universele wijze, is een verademing. Het is gewoon relaxed om Ajacied te zijn. De Arena is zowaar gezellig, ook al mag je er niet meer roken…en met dat voetbal komt het ook allemaal wel goed, man.