vrijdag 28 mei 2010

Tegendraadse opinie


Why are Barcelona so annoying?

(En het is eigenlijk maar een witty introductie...je kan nog veel dieper gaan natuurlijk. Maar dit is genoeg voor kilometers boos commentaar.)

donderdag 27 mei 2010

Mourinho komt orde op zaken zetten

Weet nog heel goed wanneer Mourinho me voor het eerst opviel. Robson moest bij een wedstrijd van Barça verstek laten gaan en toen de wedstrijd voorbij was liep er een zeer elegante man peinzend, welhaast verdwaald, over het veld. Toen ik daarna mijn vader sprak vroeg ik hem "wie is die gast die laatst bij Barcelona de leiding had?" Mourinho dus, inmiddels is een introductie niet meer nodig.

Gisteren werd officieel bekend gemaakt wat al weken in de lucht hing, Mourinho is de nieuwe trainer van Real Madrid (ongeveer ook de enige trainer die nog niet bij Real heeft gewerkt.) En dat voelt goed, ooit zou het er toch van komen en op dit moment is het van het grootste belang. Real weet niet goed uit een zelfgecreëerd doolhof te ontsnappen. Er is weinig discipline, het voetbal is wispelturig, bepaalde spelers renderen beneden verwachting, er worden machtspelletjes gespeeld door de twee veteranen en hun persvrienden, de journalisten stoken sowieso teveel onrust en Barça heeft zich de rol van eeuwige good guy toegeëigend. Daar moet de Portugees een einde aan maken. Gezien zijn staat van dienst en manier van werken zal hem dat lukken ook.

Ideaal plan? En toch leek een meerderheid van de supporters bepaald niet enthousiast over zijn aanstelling. Een deel wilde Pellegrini aanhouden en een ander deel stoort zich aan de negatieve speelwijze van Mourinho. Maar ik las net de commentaren op het interview dat Mourinho gaf voor AS en het lijkt erop dat hij in een sessie met heldere ideeën en een nederige houding al de twijfelaars aan zijn kant heeft gekregen. En Real heeft inderdaad een gedisciplineerd collectief nodig dat zichzelf hoge doelen stelt. Het zal harder moeten trainen, de trainingen zullen meestal besloten zijn, contacten met de pers worden gereguleerd en het eerste slachtoffer zal cultfiguur Guti zijn. Een frisse wind, iedereen haalt opgelucht adem.

Om er echter een revolutie van te maken moet eerst nog het Kadaver vertrekken, iets waar de club al afgelopen vrijdag met hem over heeft gesproken. Maar die geeft zich niet zo snel gewonnen en wil pas na het WK een beslissing nemen (hoopt hij op blessures van concurrenten?)
Jammer, zijn rol zal sowieso zijn uitgespeeld maar uit voorzorg kan je hem beter helemaal elimineren. Als dat lukt is Real Madrid binnen de kortste keren niet te stoppen.

Ik maak me geen zorgen over de negatieve faam van Mourinho. Hij is veel meer een kameleon die zich aanpast aan de club en er zo het beste uithaalt. Inter speelde zo omdat het al sinds mensenheugenis defensief speelt, alleen nu veel effectiever. Chelsea speelde op zijn best prachtig direct voetbal en zo zal Real zichzelf sterker en mooier in de spiegel herkennen. Bonussen zijn dat irritante journalisten het lastig zullen krijgen en natuurlijk dat ze bij Barça allergisch voor de man zijn. Hij is toch iemand die zelfs een schijnbaar oneindig kalme Rijkaard tot handtastelijkheden wist te verleiden (over het lamentabele gedrag van de club bij de return van halve finale Champions League zullen we het deze keer maar niet meer hebben.)

De bedoeling is dat hij voor vier jaar tekent. Lijkt me een prima periode, hopelijk met zo'n hoog afkoopbedrag dat hij niet is te ontslaan. Denk alleen dat hij na twee jaar, zeker wanneer Real de tiende ECI wint, weer vertrokken is om ergens anders orde uit chaos te scheppen. Maar je kan altijd dromen van een trainer voor een echt lange periode.

dinsdag 25 mei 2010

TV tip: relaxte trainers

Vandaag het eerste deel van de nieuwe serie Kijken in de Ziel, dit keer over voetbaltrainers, gezien (Ned.2 21:20). Dat was weer eens een keer interessante televisie. Gewoon voetbaltrainers die over hun vak praten zonder dat hijgerige sfeertje wat normaal rond voetbal-op-tv hangt. Viel me weer op hoe sympathiek Co Adriaanse backstage is, Van Gaal die ook veel rustiger is in zo'n situatie (een dialoog zonder voetbaljournalist) en zinnige dingen zegt. Geen grote verrassingen maar gewoon trainers die je hoort praten over hun vak, aan de hand van vragen die je zelf waarschijnlijk al jaren stelt.

Interessant dat Cruijff, Van Basten en Advocaat niet wilden meewerken. Toch psychisch/mentaal degenen die het meest te verbergen hebben (of zoals het laatste geval gewoon paranoïde is.) Alhoewel ik me afvraag of er uit warhoofd Cruijff nog eigenlijk wel wat zinnigs is te krijgen dat niet over hogere tactiek handelt. Dus het is wel goed zo.

zondag 23 mei 2010

Inter kampioen



Ik lees in sommige commentaren op het internerd dat de finale van gisteren saai en slecht was. Die verwachting had ik dus uitgesproken maar ik vond het alles behalve slecht. Mooi uitgevoerd Italiaanse finalevoetbal-zonder-Italianen met twee prachtige doelpunten van Milito, oh even dat inhouden en dan schieten bij het eerste doelpunt, de slepende passeerbeweging bij de tweede vervolgens meteen inschieten. Bayern kon er niet veel tegenover stellen en het werd duidelijk dat ze eigenlijk niets te zoeken hadden in de finale. Na afloop was er weer de gebruikelijk Van Gaal loserpraat over "meer balbezit en reactievoetbal" maar daar trapt hopelijk niemand meer in.

Het is een welhaast een taboeonderwerp wanneer je met mensen over voetbal praat maar Van Bommel zag er bij beide doelpunten niet zo best uit, met overigens fouten die hij al vaker maakte in cruciale wedstrijden. Gaat Oranje op het WK ook weer opbreken, verraad ik nu alvast.

Wat me verder opviel: die sneue gezichten in de studio onder leiding van Zonnebank Jack en het alweer niet zo onpartijdige commentaar. Wat wilde men toch graag dat Van Gaal zou winnen. Is dat nou plaatsvervangende nationalistische glorie? Of gewoon antipathie voor de persoon Mourinho (kom ik binnenkort op terug, een fabelachtig persoon/trainer), het Italiaanse voetbal in het algemeen of het slecht verwerken van de uitschakeling van Barça? Ze lieten zich in ieder geval weer erg kennen bij de NOS door hun napraatje te beginnen met beelden van de onbestrafte handsbal van Maicon in plaats van met de doelpunten van de Argentijnse geweldenaar.

Eind goed, al goed. Inter kampioen met ongrijpbaar Mourinho-voetbal. Bayern met vier verloren finales al richting de vijf missers van Juventus (en ook niet voorbij de vier bekers van Ajax, zo ben ik ook weer.) Volgende week wordt het heel leuk met veel nieuws uit Madrid.

vrijdag 21 mei 2010

Voorbeschouwing Champions League finale

Ik zal het kort houden. Slechte wedstrijd. Inter wint in de verlenging met 1-0. En dat is mooi want Bayern München heeft al vier keer onterecht die beker gewonnen.

Dit keer ga ik niet over Saint-Etienne (1976) of Atlético Madrid (1974) zeuren, nu even herinneren hoe Leeds United in 1975 werd beroofd (toch wel van het kaliber Zuid-Korea - Spanje 2002).

Vooravond van een revolutie

Mooi hoor, met de finale van de Champions League als achtergrond, een van de hoofdpersonages aanwezig, gonst het van de geruchten, een revolutie lijkt aanstaande.

donderdag 20 mei 2010

Voor Facchetti dan maar...


Ach, met de Champions League finale van zaterdag voor de boeg (ben ik nu een purist als ik walg van een finale op die dag? Net alsof de Tour op een dinsdagochtend in Parijs eindigt, de Wimbledon finale op woensdagmiddag wordt afgehandeld?) zat ik te neuzen in de Wereld Wijde Schoenendoes en kwam erachter dat Giacinto Facchetti vorig jaar is overleden, pilaar van het grote Inter circa 1964-65. Nou moet Inter helemaal winnen. Ik weet niet, als ik naar die foto kijk denk ik toch: daar staat een man (met net die juiste zweem van melancholie.)

Volgende gedachte: wat zijn voetballers tegenwoordig eigenlijk stijlloze eikels.

Selectie Spanje bekend

Del Bosque heeft vandaag de definitieve selectie van Spanje voor het WK bekend gemaakt. Allemaal goede spelers natuurlijk. Was verrast door het niet meenemen van Senna, ook al is het rationeel te begrijpen (veel geblesseerd geweest, niet in vorm, in de 30) voelt het niet goed. Hij was toch de verborgen held van EK. Helpt ook niet dat het zo'n goedzak is in tegenstelling tot zijn capabele vervanger De Schreeuw (Busquets). Het is dat ik niet zo van het Spaanse bijgeloof ben maar ergens ontwaar ik het gevoel van een verlies van een talisman.

Ook Cazorla en Guïza gaan niet mee, altijd handige spelers maar ook met prima stand-ins zoals nu blijkt. Je kan daar blijven selecteren. Wel weer sympathiek is dat Javi Martínez van Athletic Bilbao (die overigens steeds vaker met Real Madrid wordt geassocieerd.)

woensdag 19 mei 2010

Geld moet rollen

Het ziet er naar uit dat Laporta, binnenkort president af, Barça nog heeft verblijd met een laatste cadeau, David Villa. Goede aankoop natuurlijk want perfecte afmaker. Maar niet zonder consequenties voor Ibrahimovic, minstens twee keer zo duur en moeilijk zonder verlies te verkopen (ik zie hem niet zo als bankzitter.) En kan het dan nu ook afgelopen zijn met dat "Barça leidt op, Real koopt" cliché?

Over geld gesproken, Forbes heeft een tijd geleden zijn jaarlijkse lijst van meest waardevolle sportmerken gepubliceerd. Zag een paar interessante dingen langskomen zoals EA Sports (de makers van computergames) dat inmiddels het achtste, zeg maar algemene, sportmerk is (Nike soeverein op 1). De Superbowl is wat betreft evenement meer waard dan de Olympische Zomerspelen en het WK. De clubs geeft een top-3 van 1. Manchester United 2. New York Yankees 3. Real Madrid (Forbes merkt op dat Real de meest waardevolle tv-deal van alle clubs ter wereld heeft, een idioot hoog bedrag dat de financiën ook wat meer in perspectief zet en tegelijkertijd duidelijk maakt waarom de Spaanse competitie nooit meer de oude zal zijn.)

dinsdag 18 mei 2010

Conclusie La Liga 2009-2010

Madridistas houden van voetbal maar ze lijken nog meer te houden van praten over voetbal. Mijn hemel, het laatste fluitsignaal heeft nog niet geklonken of men is druk aan het discussiëren over wat er allemaal moet veranderen. En dat spitst zich vooral toe op de vraag wie de nieuwe trainer moet worden. Ja, ja, Pellegrini gaat ontslagen worden en de favoriet om hem op te volgen is natuurlijk Mourinho. Pellegrini kom ik nog op terug.

Nu eerst de Spaanse competitie globaal. Oppervlakkig gezien spannend tot de laatste speelronde, maar eigenlijk was allang duidelijk dat Barcelona kampioen zou worden. Velen zagen het na de 0-2 in Bernabéu, anderen iets eerder. Real Madrid is vrij goed in keeping up appearances maar als het puntje bij paaltje kwam heeft de club het laten afweten, waar Barça altijd kan terugvallen op structuren. Wat mij tegenviel is dat de competitie een verhaal van Twee Giganten is geworden, het verschil met de subtop is verontrustend groot en op deze manier zie ik voorlopig niet een andere club dan deze twee kampioen worden (dat wat juist een tijd zo leuk was in Spanje.) Het falen van Sevilla toen het op de top van zijn kunnen bevond (drie jaar geleden) wordt nog traumatisch.

Ik zie ook niet zo snel een oplossing. Ik heb Valencia werkelijk fantastische wedstrijden zien spelen maar een week daarna onbegrijpelijk puntverlies zien leiden. En ik vermoed dat elke club in de Primera División een aantal geweldige wedstrijden in zich heeft maar op een of andere manier niet tot reeksen komt. Ik kan alleen maar gissen naar de redenen. Misschien is het zo eenvoudig dat Messi en Cristiano het verschil maken op momenten wanneer het nodig is. Aan de andere kant zie ik vaak dat clubs de pretentie missen om het Barça en Real voetballend moeilijk te maken. Soms is er een trainer die een formule vindt maar de meerderheid van de wedstrijden bestaan uit het verdedigen met tien man rond het strafschopgebied en hopen dat er geen rare penalty's worden verzonnen (Barça) of het ouderwetse "we proberen de sterspeler de wedstrijd uit te schoppen" recept (Real Madrid.) Tegen Barcelona laten veel trainers alvast spelers op de bank rusten voor wedstrijden waar ze wel een kans maken.

Over Barça kan ik verder weinig melden, die doen het meeste wel goed en kunnen zich dure miskopen (Chygrynskiy) en dreigende miskopen (Ibrahimovic) permitteren. Misschien dat er wat barsten in het bolwerk kunnen ontstaan met het naderende afscheid van Puyol, het ouder worden van Xavi, de blessuregevoeligheid van Iniesta maar het is niets om van wakker te liggen. Dus nu de situatie van Real Madrid, waar ik, als een soort eenzame radiozender van de Vietcong in Zuid-Vietnamees gebied die "You dead, Yankee!" de ether inslingert, de afgelopen maanden over heb bericht. Een situatie die zo complex is dat je er gemakkelijk dagelijks een blog mee kan vullen.

Terwijl ik dit schrijf is die complexiteit gereduceerd tot twee kampen die het oneens zijn over de vraag wie volgend seizoen de trainer moet zijn: Pellegrini of Mourinho? Het eerste kamp heeft een heel goed argument, namelijk stabiliteit. Pellegrini ontslaan is weer een trainer binnen een jaar afvoeren met alle problemen van dien (o.a. dat Lucifer weer gaat proberen een seizoen er aan vast te plakken, immers nieuwe trainer, nieuwe kansen.) Ze hebben als je het droog bekijkt gelijk, zo bouw je nooit aan structuren en blijft dat manisch-depressieve karakter van Real zich maar versterken.

En toch zal ik geen traan laten om Pellegrini, die vriendelijke grijze heer. Je kunt stellen dat hij in zekere zin nooit een kans heeft gehad vanaf het moment dat Robben en Sneijder werden verkocht en meteen duidelijk werd dat hij niets te vertellen zou hebben over de samenstelling van de spelersgroep. Tussen november en december leek hij zowaar een goed spelend team op de rails te hebben gekregen. Waar ging het mis? In ieder geval tegen Lyon waar Pellegrini in de greep leek van een onbegrijpelijke lethargie en zich als trainer totaal liet aftroeven. Graag zou ik eens van de man zelf willen weten wat hem die tweede helft in Bernabéu bezielde. Maar daarvoor was hij al begonnen met onbegrijpelijke keuzes: de in de winterstop bijna verkochte Gago mocht weer in de basis starten (meestal slecht spelend) en altijd werden de twee Zombies tot leven gewekt. Nu is men het er nog niet over eens wie hier de schuldige van is. Eerst had ik het idee dat hem van bovenaf werd opgelegd dat Raúl zijn vaste 30 minuten moest spelen. Maar ik lees vaker dat hem juist van bovenaf te verstaan was gegeven dat Guti en Raúl bezig waren aan hun laatste jaar en was dit zijn indirecte manier van wraak nemen.

Hoe dan ook de tweede seizoenshelft leek Pellegrini wel een andere trainer en uiteindelijk heeft dat de spelers aangetast met uitzondering van Cristiano en Van der Vaart die steeds beter begon te spelen (maar weer op een cruciaal moment niet wist te scoren): Casillas is niet in vorm, de verdediging eerst soeverein liet weer steken vallen, het middenveld leek nergens op, Kaká verdween in een blessuredoolhof en Benzema kreeg zelden een kans om zich te laten gelden. Dat is gewoon slecht trainerschap en dat zie ik hem ook niet zo snel rechtzetten.

En toch kan je terugkijken naar bepaalde wedstrijden en dan had Real (net eigenlijk als Ajax) gewoon kampioen kunnen zijn geworden. Niet dat dit Pellegrini per definitie had kunnen redden (Heynckens won de Champions League en werd toch ontslagen) maar de kans was groter geweest. Een gelijkspel in Bernabéu tegen Barça was genoeg geweest, of in Nou Camp waar Real beter speelde. De stelling die je rond toppers hoort dat "deze wedstrijd niet het kampioenschap beslist" is dit seizoen twee keer gefalsificeerd. Dit Real Madrid heeft het laten afweten op de momenten dat het er echt toe deed en daarom is de roep om Mourinho, type meedogenloze winnaar, geen onverwachte. Als hij het wordt kom ik nog terug op wat hem allemaal kan opbreken maar aan de spelersgroep hoeft het niet te liggen, met een paar veranderingen staat er een vrij jonge en toch ervaren groep die tot grote dingen in staat hoort te zijn.

zondag 16 mei 2010

En dat seizoen zit er ook weer op



Afijn, Barça niet geheel onvoorspelbaar, noch onterecht, kampioen. Verderop deze week wellicht een uitgebreide analyse.

zaterdag 15 mei 2010

Ondertussen in España

Eindelijk weer eens een wedstrijd in een bar gezien met Madridistas (de 5-1 tegen Athletic Bilbao). Erg gezellig voor iemand die zijn Real Madrid ver weg en vrijwel altijd in eenzaamheid moet aanschouwen. Helaas verknalde Barça het door tegelijkertijd al snel op voorsprong te komen tegen Sevilla-in-Feyenoord-modus, al kwam de sfeer er weer goed in toen Sevilla opeens tot leven kwam en op jacht ging naar een gelijkmaker die Real morgen kampioen had kunnen maken. Misschien dat Valladolid morgen in Kampf Nou nog voor een wonder zorgt maar wonderen zijn nu eenmaal onwaarschijnlijk.

Verder nog nieuws? Langzaam begint de WK-koorts op te zetten al zorgt de lange competitie er voor dat het nog niet echt los wil gaan. Barça maakt zich ondertussen op voor presidentsverkiezingen met daarbij horende transfergeruchten (vooral Villa lijkt "gedaan") alhoewel het imago van de club de zoveelste deuk opliep na een artikel in El País over de zaken die F.C. Barcelona doet met het zeer foute regime van Oezbekistan (zie er zo een-twee-drie niets over terug bij Voetbal International...typisch.)

Ook leuk was de finale van UEFA-cup (ga het echt niet bij die lelijke nieuwe naam noemen). Alhoewel de wedstrijd niet om aan te zien was. Atlético Madrid kan er eigenlijk geen hol van maar heeft wel twee uitzonderlijke voetballers in huis en de beste van de twee, Diego Forlán scoorde een fabelachtig doelpunt in de verlenging waardoor ik ook eens het fijne Spaanse ritueel van de vuurpijlen-na-winst kon meemaken. Opeens bleken er gezien de toeterende auto's toch best wel veel Indios in El Escorial rond te waren die na twaalf jaar kommer en kwel weer eens iets te vieren hadden. Mag het wel, zowel pech mag ook eens gecompenseerd worden, zeker met zo'n doelpunt.

maandag 3 mei 2010

Voorlopige conclusies

Helaas zou ik er uitgebreider op moeten ingaan dan ik me op het moment kan permitteren. Wat ik vergeet moet maar in kortere observaties worden verdeeld in de komende weken. Even werd ik gisteren voor zeven minuten uit mijn ennui gerukt toen Ajax zoals dat zo mooi heet, virtueel kampioen was. Maar op het schakelkanaal van hoeheetdiezenderookalweer zag ik Feher op wel zeer opzichte wijze zichzelf uitsluiten waar meteen de 0-1 voor Twente uit volgde. Dat ging daarna niet meer in gevaar komen en ze speelden ook erg gedreven. Dus Twente kampioen, geen legendarische come-back van Ajax die zowaar die van Real Madrid uit 2006-2007 had kunnen evenaren (en mijzelf gezien de conclusie een flinke PWND opgeleverd.)

Dat van Twente is prima, innovatieve trainer, mooie club, een weergaloze aanvaller, daar heb ik vrede mee. Maar Ajax? Waar ging het mis? En hoe verder? Gisteren kwam in een van die hotseknotsfora al de thuiswedstrijd tegen Sparta (0-0) ter sprake. Dat is natuurlijk maar een misser van velen, maar die 23 augustus zag ik de bui al hangen. Dat was inderdaad een wedstrijd die je gewoon had moeten winnen. Maar zo zijn er nog wel een paar wedstrijden te noemen die een kampioenschap hadden kunnen opleveren, ik denk met name aan: Twente - Ajax (1-0, een niet onverdiend gelijkspel was genoeg geweest), de onverwachte nederlaag in Utrecht en het gelijkspel in De Kuip vanwege blunderende Urby/niet gegeven strafschop. En dat zijn een paar momenten waar de draad tussen kampioenschap en tweede het dunst is geweest. Verder hoef ik niet te klagen, ik heb mooie dingen gezien van Ajax en de reeks na de winterstop is zowaar iets om trots op te zijn. Maar hoe nu verder?

Normalitair moet dit Ajax volgend seizoen lachend kampioen worden, zelfs al blijft Twente intact. Maar dat geldt ook voor Ajax, wie gaan er weg? Urby hoogstwaarschijnlijk maar diens plek zal onvermijdelijk worden ingenomen door Eriksen. Pantelic vrijwel zeker. Helaas maar niet onbegrijpelijk dat Ajax, in de financiële positie waar de club zich bevindt, een speler van 31 niet tot zijn 34ste zal contracteren. En toch zal hij als eerste gemist worden want sinds hij kwam begon Ajax beter te voetballen. Er werd door, zeg maar het met minder voetbalintelligentie bedeelde deel van de Arena tot ver in het seizoen geklaagd over die mafkees, maar hij bracht toch iets extra's (slimheid, onverwachte passjes, doelpunten, persoonlijkheid, theatrale gezichtsuitdrukkingen). Een vervanger vinden en inpassen blijft een gok (het geval Sulejmani wil ik niet eens op hopen.)

En dan kan zomaar het complete spitsenduo zijn verdwenen, gezien de eeuwige ja/mits uitspraken van Suárez. In dat geval begint Ajax (zeg maar na, een waarschijnlijke, uitschakeling in de Champions League voorronde) met een nieuwe voorhoede (Cvitanich terug? Nog een verrassing van Jol?) Het vreemde is dat ik ergens Suárez, mocht er een enigszins redelijke spits gevonden worden, niet eens zou missen. De man van 35 doelpunten! Maar hoe hij tot dat aantal is gekomen met de belabberde vorm van de laatste maanden blijft verbazingwekkend (een theorie is dat hij eigenlijk weinig belangrijke doelpunten scoort, zeg maar de openingstreffer, maar oogst wanneer de tegenstander het er bij laat zitten).

Verdere gegadigden voor een transfer? Vertonghen? Heeft eindelijk zijn plek gevonden en zijn wilskracht is een belangrijke factor in het elftal, maar hij blijft een gemankeerde centrale verdediger die wanneer het niveau hoger wordt in problemen komt. Zijn verlies zou op te vangen moeten zijn. Van der Wiel? Het blijft maar een back, maar wel een die heel goed rendeert in de huidige speelstijl en vaak wel cruciale doelpunten maakt. Zou ik een groter verlies vinden. De rest lijkt buiten gevaar, het vertrek van twee van de bovenste vier is denk ik overkomelijk, vier van de vier zeer problematisch.

Los daarvan kijk ik al uit naar volgend seizoen. Ajax heeft eindelijk het trainerscarrousel halt geroepen en dus zou er verder aan structuren kunnen worden gewerkt. En hoe meer structuur, hoe minder de poppetjes uitmaken.

zondag 2 mei 2010

Bijvoorbaat een anti-climax



Ik schrijf dit van te voren, zodat het niet straks als "compensatie" overkomt. Ik denk dat het komt door dat gehannes met de tweede wedstrijd van de KNVB-beker, zelf al een energie en vrolijkheid opzuigende anti-climax. Maar die wedstrijd heeft gewoon de vaart uitgehaald van wat een prachtig einde van de competitie zou moeten zijn geweest. En principe nog steeds is, maar sinds ik wist dat er een pauze tussen zat, is het gevoel van betekenisloosheid steeds maar toegenomen. Wordt Ajax kampioen? Leuk, maar ik kan me niet meer voorstellen dat ik overmand zal worden door extase, meer een soort tevredenheid gevolgd door "nou, wat is het volgende agendapunt." Twente kampioen? Zat er toch al in en nog leuk voor ze ook. Maar goed misschien dat straks de wedstrijd volgende via Langs de Lijn/teletekst/De Chinees de Geest nog in mij daalt.