Twee jaar later

En de Heilige Geest daalde neer. Precies twee jaar na de EK-finale was er opeens weer echt Spaans voetbal. Vooraf was ik een beetje in mineur vanwege de gedachte dat het zo maar kon zijn dat het WK voorbij zou zijn zonder dat we Spanje hun spel zouden hebben zien spelen. En dat met de twee defensieve middenvelders (doble pivotes zoals men in Spanje zegt) die gisteren fantastisch werk afleverden door ontelbare ballen terug te veroveren. Ik blijf serieuze twijfels over het gehanteerde systeem houden (Villa speelt teveel op de vleugel, er is geen plaats voor Silva, Xavi is niet helemaal op zijn plek) maar misschien heeft Del Bosque wel gelijk gehad om steeds zo te spelen omdat het effectief is in deze fase van het toernooi en het nu is ingesleten. Del Bosque won sowieso gisteren extra krediet dankzij de wissel Torres- Llorente.

In ieder geval probeerde Spanje was directer te spelen, vanaf het begin meer te schieten op doel. Wat moeilijk bleek met de muur die Portugal had opgetrokken. Wat bij mij de vraag oproept: had Portugal niet beter zijn eigen spel kunnen spelen? Niet iedereen hoeft Inter na te doen. Portugal heeft de laatste twee jaren manieren van voetballen. De goede: snel, aanvallend met zo min mogelijk passes naar de goal. De slechte: vijf verdedigers en speculeren op een mazzelgoal of penalty's. Er werd gekozen voor de laatste variant en Cristiano Ronaldo verzoop in dat negativisme. Bovendien kwam er ander naar Portugees trekje aan te pas: het inzetten van geweld. Met name Ricardo Costa maakte het bont met "sandwiches" waarbij hij vaak even met een vuist in de rug van de tegenstander sloeg. Beetje het type man dat zijn vrouw slaat er nog een hoofd bij trekt of het haar schuld is. Rode kaart had al veel eerder moeten zijn getrokken, al beviel de scheidsrechter voor de rest wel (type speel maar lekker door jongens.)

Het enige wat me zorgen baart is de effectiviteit van Spanje. Gisteren had men redelijkerwijs met 3-0 kunnen winnen (ook al keepte Eduardo de wedstrijd van zijn leven). Dat bespaart uiteindelijk zoveel zorgen en zelfs energie. Aan de andere kant lijkt Spanje aan te voelen wanneer het moet toeslaan. Op het moment van het doelpunt leek Portugal verdwaasd (vermoeid door de druk? Onzekerheid omdat ze geen manier vonden om het initiatief te herwinnen?) en werd er bijna op logische wijze gescoord.

Iberische broedertwist

Ja, dat doen we tegenwoordig toch wat geciviliseerder. Spanje - Portugal vanavond. Ik schat de kansen 50/50 in. Portugal speelt het modernste voetbal van dit toernooi en zijn al jaren moeilijk te verslaan. En Spanje, ach Spanje, misschien dat de Heilige Geest neerdaalt maar enig pessimisme is geoorloofd (niets veranderingen, gewoon weer de elf van tegen Chili.) Zou mij niets verbazen als we een herhaling zien van hun ontmoeting op Euro 2004 (1-0 voor Portugal) met een verdwaasd en verdwaald Spanje tegen een strak georganiseerd Portugal.

Nederland - Slowakije 2-1

Heb het toch voor elkaar gekregen om na het doelpunt van Robben ongeveer tien minuten in te dutten. Ja, elektrificerend is het voetbal niet tegenwoordig en al helemaal niet dat van Oranje. Prachtig doelpunt van Robben overigens, de enige speler die boven de grijze middelmaat uitstijgt. Het is moeilijk om er achter te komen wat er aan dit elftal schort. Die waas die over het voetbal ligt, traag, onnauwkeurig...voetbal dat je meteen weer vergeten bent. Nederland leek de tegenstander in slaap te willen sussen maar uiteindelijk was het zelf bijna het slachtoffer geworden dankzij een paar onfortuinlijke verdedigingsacties, gevolgd door puike reddingen van Stekelenburg. Er zijn bepaalde spelers die niet echt redeneren, sommigen is men het er wel over eens, andere zijn meer persoonlijke probleemgevallen maar het maakt niet uit, want er is nou eenmaal besloten om met die systeem te spelen en dan gaan we daar stug mee door. Brazilië is na een helft al in veilige haven en wordt de volgende tegenstander. Geen groots Brazilië maar ik zie Nederland er gewoon met de beste wil niet van winnen.

Joest bah defindin’

Er zijn een aantal factoren die van het lopende WK tot nu toe een flinke tegenvaller maken: de strandbal, blinde scheidsrechters (of scheidsrechters met een opdracht), het heersende strategische conservatisme en…het slechte verdedigen. Misschien verrassend dat ik het zeg als liefhebber van aanvallend voetbal. Maar ik ben meer een liefhebber van voetbal in al zijn facetten en daar hoort ook goed verdedigen bij. Nu het WK op de helft is blijkt dat de kunst van het verdedigen een crisis doormaakt. Landen met traditioneel sterke defensieve linies (Italië, Duitsland, Argentinië, misschien toch ook Uruguay) zien er onwaarschijnlijk zwak uit. Engeland was gisteren defensief een aanfluiting, wat wonderbaarlijk is gezien Capello’s faam als inbouwer van zekerheid. Je zou bijna stellen dat Nederland, ondanks de twijfel vooraf, geen slecht figuur slaat in dit opzicht (ten dele waar, maar Heitinga’s timing en Van Bronckhorst algehele verdwaasdheid zorgen voor een onzeker beeld van een defensie die nog niet echt getest is.)

Zelf ben ik niet in staat om de oorzaak aan te wijzen. Misschien dat bepaalde verdedigers die normaal toch tot de top horen (Terry, Vidic, ik vermoed zelfs Puyol) delen in de bredere conditionele malaise van de meeste teams na een te lange competitie. Het Italiaanse centrale duo Cannavaro - Chiellini was in ieder geval gewoon toe aan pensioen. Waarschijnlijker is dat er gewoon een generatie voetballers is die niet kan verdedigen. Piqué is met gemak de beste, jonge verdediger op dit toernooi. De rest van enige betrouwbaarheid –Lucio, Samuel, Márquez— lopen al tegen het eind van hun carrière.

Het verklaart in ieder geval het strategische conservatisme dat het voetbal in zijn greep heeft. Coaches grijpen massaal naar de oplossing van de dubbele verdedigende middenvelder die de verdediging puur op ruimtelijkheid dichtplamuurt. Wat wil zeggen dat de meeste teams nu eigenlijk met zes verdedigers spelen. Elftallen worden in tweeën gebroken waardoor normaal aanvalsspel nooit in werking kan worden gesteld. De Mexicaanse coach Aguirre had gisteren ten minste een strategisch-organisatorische oplossing gevonden om Messi af te stoppen met een ingenieus mechaniek, waar opperste concentratie voor nodig is en die werd de Mexicanen helaas ontnomen.

Of Maradona een charlatan is blijft vooralsnog onduidelijk (ik neig zelf naar niet), maar waar we hem per definitie voor moeten bedanken is dat hij niet door angst word gedreven en tegen de stroom in handelt. Hij moet weten dat zijn verdediging zwakke plekken kent (Demichelis is bijvoorbeeld een nar) maar fixeert zich niet op de makkelijke oplossing. Ik raak er meer van overtuigd dat het een verschil is tussen de coach die vroeger aanvaller/creatieve middenvelder en verdediger/defensieve middenvelder was. Hij heeft consequent gekozen voor zijn kracht, de aanval die bestaat uit drie fantastische en verschillende spelers (Higuaín, Tévez en Messi). Een keuze die zich uitbetaald gezien de wrakkige verdedigingen op dit toernooi. Wanneer die drie op stoom raken is het ondenkbaar dat er niet een paar keer per wedstrijd wordt gescoord. Dat doelpuntje tegen neemt Maradona op de koop toe. Hulde.

"Een zwarte dag voor het voetbal"

Aldus sprak de Belgische commentator tijdens Mexico - Argentinië. Wat ik moet leren is om op zo'n moment gewoon de televisie uit te zetten. En het herinnert me ook weer aan mijn gebroken belofte na Spanje - Zuid-Korea (2002) dat ik nooit meer een WK-wedstrijd zou kijken. Ja, het is moeilijk...voetbal afzweren.

Spanje - Chile 2-1

Dat zit er ook weer op. Ik zag het de eerste tien minuten niet zitten. Spanje weer heel conservatief, duidelijk zoekend naar de collectieve vorm, zag er rommelig uit. Toen Capdevilla bij een uitgooi de bal uit zijn handen liet vallen was ik er van overtuigd dat het over en uit was. Maar dankzij een vreemde actie van de Chileense keeper en snel beslissen van Villa kreeg Spanje het tij plotseling mee. Chile begon fris aan de wedstrijd, maar in tegenstelling tot de juichverhalen bleek het uiteindelijk een modale Zuid-Amerikaanse schopploeg die al voor de discutabele rode kaart met twee man minder hadden moeten spelen. De truc van tegen Spanje spelen is niet schoppen, want daar gaan ze niet in mee en je eindigt in een minderheid, maar met sterke, lange spelers heel geconcentreerd in een zone verdedigen en passes blokkeren. 11 tegen 10 dan ben je kansloos tegen Spanje. Maar nee, pechvogel Pique blokkeerde ongelukkig een schot dat pardoes over Casillas verdween (alweer de derde keer dit WK, de man is naast een magnifieke voetballer een ware ongeluksmagneet)

Del Bosque greep eens een keer tijdig in door Torres, die alweer geen bal behoorlijk raakte (en niet zou moeten spelen tegen Portugal), te wisselen voor Cesc. Chile zat er fysiek doorheen en Spanje kon de wedstrijd uittikken waar een derde doelpunt toch gewoon netter had gestaan. Al met al een makkelijke wedstrijd die toch nog veel ruimte laat voor twijfels. Over de fysieke gesteldheid van Torres, over het conservatieve systeem, over de soms lethargische verdediging. Aan de andere kant ook lichtpuntjes. Iniesta speelde gisteren weer ouderwets geïnspireerd en als Spanje echt een kans wil maken moet hij niet meer terugvallen. Busquets bewees gisteren dat hij de enige verdedigende middenvelder moet zijn. Jammer voor Xabi Alonso, maar met een beetje "geluk" lost dat probleem zich op vanwege een blessure van de laatste. De tijd van experimenten is voorbij. Tijd om terug te keren naar de 4-1-3-2 van het EK.

Nog een laatste opmerking van esthetische aard. Wat een prachtig uitshirt van Spanje. Ik was altijd al gecharmeerd van de witte uitshirts. Was teleurgesteld dat waarschijnlijk de mooiste wedstrijd van Spanje sinds mensenheugenis (de halve finale tegen Rusland op het EK) in het geel werd gespeeld. Maar dit blauw. Sensationeel. Mooiste voetbalshirt dat ik in jaren heb gezien. Ik zou er bijna mijn voetbalshirt embargo voor opheffen.

Durven veranderen

Ongeveer alles wat ik van voetbal weet heb ik geleerd uit het stripboek De Historie van het Wereldkampioenschap Voetbal 1930-1978. Als kind tientallen keren herlezen totdat ik elk plaatje uit mijn hoofd kende. Prachtige plaatjes die vaak archetypische situaties uit het voetbal afbeelden. Bovenstaande is zeer belangrijk omdat het een situatie weergeeft die zelden meer voorkomt: de trainer die toegeeft aan verandering omdat het nodig, is in plaats van koppig het eigen idee te volgen. Goed, als Beckenbauer iets suggereert luister je, maar wat zou ik toch graag zien dat Del Bosque zo'n moment van bezinning doormaakt. Gaat niet gebeuren, helaas. Spanje gaat dit toernooi gegarandeerd ten onder aan zijn conservatisme, misschien morgen al. En tweede vraag die mij de laatste dagen bezighoudt: denken trainers die voetballer zijn geweest vanuit hun eigen positie als voetballer? Toch frappant dat Aragonés een aanvallend ingestelde middenvelder was en Del Bosque een controlerende middenvelder. Zou het dan toch zo eenvoudig zijn?

Een persoon moet opgelucht zijn

Als ik even mijn Real Madrid pet opzet: wat een geluk dat Domenech Benzema niet mee heeft genomen naar het WK. Belachelijk beslissing vooraf. Maar nu wordt die toch al gevoelige jongen ten minste niet meegesleurd in de draaikolk van ellende die Les Bleus afgelopen week heeft geteisterd.

Spanje - Honduras 2-0

Bijna net zo saai en lethargisch als Nederland. Het is dat passes bij Spanje wat makkelijker aankomen maar alweer een elftal dat na een uur spelen stuk lijkt. Vooraf kneep ik hem toch even omdat je toch nooit weet hoe Spanje wedstrijden weet te verknallen maar Honduras is zo slecht daar kan je welhaast niet niet van winnen. Daarom was de opstelling van te voren ook om met je hoofd tegen aan muur aan te rennen. Del Bosque is net zo'n laffe risicomanager als Van Marwijk met hun irritante voorliefde voor verdedigende middenvelders. Opstelling sloeg nergens op met Busquets, met Xavi als een soort 10, met Villa als een soort vleugelspits en Navas in plaats van Silva. Navas speelde zoals dat in Spanje heet een tostón van een wedstrijd. De gevierde super vleugelaanvaller kwam bijna nooit zijn man voorbij, zijn voorzetten waren onnauwkeurig en toch mocht hij de negentig minuten volmaken. Ik zie het niet zo in hem zitten, doet me teveel denken aan de ouderwetse Spaanse pingelaar, niet een voetballer uit de 21ste eeuw. Verder maakt het voor het spel niet uit, de bal ging lekker rond maar het is verbazingwekkend dat Spanje iets van 80 kansen nodig heeft om twee keer te scoren. Weet niet wat er precies aan de hand is maar de echte geest is er nog niet. En dan ben ik toch een beetje jaloers op Portugal dat vanmiddag fijn modern voetbal liet zien: snel, effectief en mooi.

Estheticisme en het alternatief

Wat nu te denken van Oranje in zijn zakelijke fase? Misschien is het nog te vroeg om conclusies te trekken. Of speelvreugde definitief is ingeruild voor succes. En die zakelijkheid kan alleen maar succes hebben wanneer de wereldtitel gewonnen wordt, iets minder is voor deze manier van voetballen falen. Het doet me weer eens mijmeren over het Nederlands estheticisme, over Nederland en kunst, wat is schoonheid voor de polderbewoner? Ik denk dat uitzonderingen als de schilders van de Gouden Eeuw, Couperus, Viktor & Rolf daargelaten er toch een voorliefde bestaat voor een technologische schoonheid, met als favoriete uiting de technologische schoonheid ingebed in het landschap. Als ik me goed herinner is dat ook een belangrijk punt in Brilliant Orange. Totaal Voetbal als een functionele esthetiek van lijnen en bewegingen gedreven door techniek. De vergissing die er ooit is ingeslopen is dat zulke schoonheid te vergelijken is met de schilder die een losstaand kunstwerk produceert, op een gegeven moment verstrekt door het idee dat winnen misschien niet zo belangrijk is. Dat probleem met winnen is niet inherent aan het voetbalidee maar meer een sociopsychologisch probleem waar Oranje elftallen mee hebben geworsteld (waarschijnlijk omdat de professionalisering van het voetbal als instituut vrij laat heeft plaatsgevonden.)

Is het niet zo dat Italië, in vrijwel alles op een meer klassieke manier geïnteresseerd in schoonheid, het Nederlandse ethos van mooi voetballen zou moeten uitdragen? Dit is overduidelijk niet het geval en dus moeten we concluderen dat voetbal niet automatisch een continuüm vormt met kunst (of nationale esthetische voorkeuren.) Veeleer lijkt de manier van voetballen een spiegel van de sociopolitieke constellatie (ik zou bijna zeggen, Gestalt) van een land. Dan hoeft ook niet te verbazen waarom Italië en Duitsland verreweg de meest succesvolle voetballanden van Europa zijn. Zoiets als de blinde wil-tot-winnen (wat Nederland, Frankrijk, Engeland en Spanje missen) is een element dat is overgebleven uit…het fascisme.

Waarmee ik niet wil zeggen dat braveriken als Podolski of Pirlo nazi’s zijn (okay, Buffon wel) of zelfs fascistisch voetballen (dat zijn gewelddadige teams in de traditie van Estudiantes) maar dat een grondgedachte in bepaalde maatschappelijke structuren (bijvoorbeeld sport) is blijven bestaan of zo je wilt gesublimeerd. Italië is succesvol wanneer zij die wil weten te vangen in een bepaald team waarbij alle archetypen aanwezig zijn: de stoïcijnse keeper (Zoff, Buffon), de elegante maar harde verdedigers (Facchetti, Scirea, Cannavaro), de briljante nummer 10 (Rivera, Antognoni, Totti) en de goaltjesdief (Boninsegna, Rossi). Ik vermoed dat deze archetypen niet in balans zijn bij het huidige Italië en dat ze hierdoor niet ver zullen komen dit toernooi. Oranje kent die afhankelijkheid van archetypen niet maar ik betwijfel of de nieuwe zakelijkheid (als deze gewild is en niet het product van gewoon slecht spel) beklijft.

Vrijwel automatisch dringt de vraag zich dan op: is dit PVV-voetbal? Zeg maar slecht uitgevoerd fascisme. Klein, introvert, zonder esthetische gedachte, middelmatig ploeteren tegen de buitenwereld. Ze missen gelukkig die stompzinnige woede, de paranoia en zijn zo doodgegooid met mediatraining dat in een neutrale nietszeggendheid nooit meer een vijandsbeeld kan worden gezocht in die media zelf, noch media daarvoor kunnen worden gebruikt. Anders zou ik wedstrijden van Oranje meteen mijden, al moet ik bekennen dat geen Oranje-eftal mij zo weinig enthousiasmeert als het huidige. Misschien krijgt elk land dan toch het nationale elftal dat het verdient, al denk ik dat de hand van de coach uiteindelijk het zwaarst weegt. De saaie, volstrekt visieloze degelijkheid van Van Marwijk maakt het verschil met het soms elektrificerende, altijd onvoorspelbare spel van gesloten kosmopoliet Van Basten. De rehabilitatie van de laatste zal niet lang op zich laten wachten.

Nederland - Japan 1-0

Valt weinig over te zeggen, omdat er in 90 minuten bijna niets gebeurde. Er werd wat rondgetikt, een speler struikelde hier en daar, er werd veel teruggespeeld op Stekelenburg, tot ver in de wedstrijd geen noemenswaardige kansen, laag tempo, weinig wil-tot-winnen en een raar doelpunt. Oranje moet duidelijk nog in het toernooi groeien al vraag ik me af of het met dit elftal moet. De tactiek is niet goed maar Van Marwijk lijkt me niet het type dat ook maar droomt van een aanpassing in die zin, terwijl het duidelijk is dat Nederland net als andere landen die willen voetballen met een verdedigende middenvelder teveel speelt. Zes man achter de bal tegen minder tegenstanders is totaal overbodig als je vleugelverdedigers niet opstomen als Maicon (want dat is toch de theorie erachter.) Maar bij Oranje is wat dat betreft een beetje hetzelfde aan de hand als bij Spanje, Van Bommel is slecht in het pure verdedigen en De Jong kan niet zo goed voetballen, die twee moeten elkaar dus "complementeren". Als een van de 15 miljoen bondscoaches zou ik daar met De Zeeuw spelen die beide dingen goed kan. Maar dat is natuurlijk pure fantasie.

Over de invulling van dat onveranderbare systeem is meer te zeggen. Van Persie overtuigd totaal niet als spits. Vond het al een rare vondst, want het blijft toch meer een vleugelspeler (hoogstens een schaduwspits). De drie achter de spits hebben op het moment weinig chemie. Kuyt doet zijn brave draafding maar moet eigenlijk meteen plaatsmaken voor Robben. Nadat deze na 35 minuten spelen weer geblesseerd raakt moet een tweede scenario klaarliggen. Heel bescheiden zou ik voorstellen Huntelaar in de spits te laten spelen en Van Persie weer rechts zijn acties laten maken. Van der Vaart toch achter de spits en Sneijder meer als middenvelder laten spelen.

Maar goed het blijft dagdromen na een slechte, en gevaarlijker, spanningsloze wedstrijd, in de volgende ronde staat natuurlijk precies hetzelfde elftal aan de aftrap. Makkelijke prognose: Oranje ligt er in de kwartfinale uit.

De dag erna

De wedstrijd van Spanje heeft me eerlijk gezegd in een nare mentale toestand gelanceerd. Het gevoel is teruggekeerd dat leek uitgebannen. Precies dat gevoel dat alleen Spanje kan produceren, machteloos verliezen. Altijd furieus aanvallen na een domme, al dan niet onrechtvaardige, achterstand en dan niets meer goed doen. Een fenomeen dat in extremis opbloeide tijdens het WK 1982 en vervolgens met enige regelmaat terugkeerde. Een verschrikkelijk gevoel, zeker voor iemand die eigenlijk niet in geluk gelooft. Geluk bestaat waarschijnlijk niet, maar pech hoogstwaarschijnlijk wel, met een bizar hoge concentratie rond het Spaanse elftal (wie slim is moet natuurlijk pech uitbannen door wilskracht, Aragonés nu commentator bij Al-Jazera heeft zich laten ontvallen dat Spanje gisteren met een verkeerde mentaliteit het veld inging.)

Een rondje kranten laat zien dat in Spanje nu, dus te laat, de discussie oplaait over het systeem. Dat waar het over had moeten gaan in plaats van wie de derde keeper zou zijn. Want 4-5-1 met twee controlerende middenvelders tegen Zwitserland is hoe je het went of keert spelen als een "klein elftal", pak hem beet Griekenland.
Het is duidelijk dat Spanje met twee echte aanvallers moet spelen en Del Bosque wacht een Salomonsoordeel wat betreft Busquets/Xabi Alonso. Beide zijn, in hun positieve en negatieve aspecten, zo met elkaar verbonden dat het beste is om ze allebei op te offeren voor één speler, in dit geval Javier Martínez. Alleen zo'n omzetting (vergelijkbaar met West-Duitsland 1974 na een teleurstellende eerste ronde) gaat dit WK voor Spanje nog redden.

Sevilla 1982 nagespeeld

Briljant en vervreemdend.

Refait from Pied La Biche on Vimeo.

Spanje - Zwitserland 0-1

Heb de eerste helft niet kunnen zien (ouderlijke verplichtingen, in de toekomst mag ik er vast dank voor oogsten.) Zat net op de bank of er viel een doelpunt zoals alleen Spanje die tegen kan krijgen. Elke verschrikkelijke stuiter, elke vallende speler precies zo dat hij er bijna in valt. Gelijkmaker had natuurlijk moeten vallen, zeker bij dat schot van Xabi Alonso maar ik vond Villa en Torres er een beetje verloren bij lopen. Hitzfeld had natuurlijk Barça - Inter gezien en met het fysiek van de Zwitsers bleven ze goed overeind.

Tegen Honduras moet gewonnen worden anders is het scenario '98. En het ziet er niet zo goed uit. Iniesta die geblesseerd uitvalt, Torres die net terugkeert van een blessure, Villa die hoogstwaarschijnlijk in een vormcrisis zit. Dat 4-5-1 systeem. Somberheid troef.

Collectief WK blog

Minus the Shooting, zo te zien een intrigerende gooi naar een Engelstalig collectief WK-blog. Wel rekening houden met Anglo-centrische jeremiades (die dit jaar nog langer zullen worden, hoho.)

Las er ook, met Spanje morgen aan de aftrap, een ontnuchterend feit: geen enkel Europees land is buiten Europa ooit wereldkampioen geworden. Nou, dan ga ik mijn Rood-geel-rode afro maar weer eens inpakken.

Oh gij azuur mysterie!

Gisteren met veel plezier Italië - Paraguay (1-1) gezien. Ik kijk toch altijd graag naar de Italianen en breek vervolgens mijn hoofd over de vraag of ik eigenlijk wil dat ver komen of dat ze er zo snel mogelijk uitgeknikkerd worden voordat ze Nederland of Spanje (twee landen die allergisch lijken voor het Italiaanse voetbal) dwarszitten. Italië miste gisteren net als Nederland ook lange tijd venijn maar daarvoor in de plaats leken ze voor het eerst eens echt te voetballen. Mag ook wel als je op het middenveld het prachtige duo De Rossi - Montolivio hebt rondlopen en de echte houthakkers thuis of op de bank zitten.

Waarschijlijk dat wanneer Pirlo erbij komt het iets strakker wordt want het is duidelijk dat Italië, zoals het er nu uitziet, iets mist. Er zitten ondanks de schoonmaak van Lippi nog een paar net-niet figuren tussen (nog steeds Zambrotta, Gilardino heb ik mijn twijfels over, Camoranesi als noodoplossing). Een echte figura ontbreekt. Aan de andere kant, zonder zo'n ster heeft Italië nu bijna iets nederigs en misschien dat daar juist nieuwe kracht uit geput kan worden. Het laatste kwartier ging men gewoon op zoek naar de winst in plaats van ouderwets het gelijke spel veilig te stellen. Dat zag er opeens heel radicaal uit.

Nederland - Denemarken 2-0

Ingecalculeerde overwinning. Maar bedacht ik me opeens op de wedstrijddag "is dat wel zo terecht?" Niet helemaal, want het werd een moeizame wedstrijd tegen de Denen die goed gegroepeerd speelden en het ook niet echt moeilijk werd gemaakt. Ik miste bij Oranje venijn. Niet van het Boulahrouz-soort, nee, meer een drive in aanvallend opzicht. Het aanvalsspel oogde gezapig, Van der Vaart leek niet meer op de dynamische speler van Real Madrid en liep weer ouderwets als een hobbelpaard maar de grote tegenvallers waren toch Van Persie en Sneijder. Met name de eerste oogde ongeconcentreerd. Over het algemeen was de passing beneden maat, juist wat secuur combinatievoetbal had tegen zo'n tegenstander een veel rustigere middag opgeleverd. Alle details zullen ongetwijfeld de komende dagen tot in den treuren worden geanalyseerd maar erg hoopvol stelt deze wedstrijd niet. Eens kijken of Robben wat leven brengt in dit wat bangige elftal.

Nog één dag

Zo die verkiezingen zitten er weer op zodat ik me als zeer geïnteresseerde buitenstaander weer kan richten op: futbol. Bij Spanje is het toch gebeurd, de blessure op het laatste moment, al schijnt de kwetsuur van Iniesta mee te vallen en zijn er genoeg mogelijkheden op die positie. Gewoon een middenvelder? Cesc. Iets meer pingelaar erbij? Navas. Gewoon weer 4-4-2? Torres in de spits. Kortom die kunnen we een wedstrijd missen. Later in het toernooi is het essentieel dat hij erbij is maar tegenwoordig is hij toch Robbens meest serieuze concurrent voor de bijnaam Man van Glas.

Ondertussen komt Xavi met een hilarisch voorstel, als Spanje wereldkampioen wordt verft hij zijn haar in de kleuren van de Spaanse vlag. Mooi gebaar om de regionalistische spanningen te relativeren (al zijn er in het commentaar zuurbekjes die al weer boos zijn.)

Besprak de laatste wedstrijd van Spanje nog met mijn vader, niks Brazilië 1982, hij had sinds het Frankrijk van Platini niet zulk mooi en snel voetbal gezien. En dat is natuurlijk een mooi excuus voor een youtubeje (met commentaar van Evert Ten Napel nog wel):

¿España que pasa?

Gisteren een klein stuk van de generale repetitie van Spanje gezien tegen Polen (6-0) en dat was genoeg om mij tijdelijk gerust te stellen. Met bijna de basiself (zonder Ramos en Torres) zag het er ouderwets goed en geïnspireerd uit. Maar fluisterde een stem in mijn hoofd, "Brazilië 1982." Dat is Spanje op het moment en ik heb voor vrouwlief een voetbalpool ingevuld waarin een van de conclusie was dat Spanje in de kwartfinales (mocht het zo ver komen) Italië kan tegenkomen. De kenner met historisch besef weet genoeg. En anders helpt dit:

De selectie zelf maak ik mee geen zorgen meer over, de sfeer ziet er goed uit, de "controverses" lijken bezworen. Nee, waar ik me de laatste tijd over verbaas is de Spaanse voetbalfan. Dat is in Nederland onvoorstelbaar. Ik dacht en hoopte dat na het behalen van het Europese kampioenschap er wat scheidslijnen waren geslecht maar niets blijkt minder waar. Nu zijn er nog genoeg Catalanen en Basken die uit een soort traditie een hekel hebben aan het Spaanse elftal (Herman Koch kan wel droog vertellen over zijn Spaanse zwager die bij voorkeur reist als het nationale elftal speelt). Goed, dat soort provincialisme heb ik nooit zo'n hoge pet van op gehad. Maar er lijken verschuivingen aan de gang. Onder culés (fans van Barça) is het in de mode om toch maar voor Spanje te zijn omdat er veel spelers van Barça in spelen waardoor a) Real fans kunnen worden gesard b) via een dialectische dwaalweg kan worden gepleit voor een Catalaans "nationaal" elftal.

Laat ze lekker. Wat mij veel meer stoort is dat veel Real Madrid fans, vooral van het rechtse soort, meegaat in dit spel en zijn handen aftrekt van Spanje onder het mom van "Real Madrid is het enige wat telt" of "het tik-tak spel van de Catalaanse dwergen verveelt me". En sommigen kunnen bovendien bondscoach Del Bosque niet uitstaan. Weet nooit waarom, toch de man die twee ECI's won, al vermoed ik dat een progressieve politieke voorkeur een factor is. Kortom, kinderachtig gedrag. Ongetwijfeld staan ook deze figuren op de eerste rij te hossen mocht Spanje ver komen in het toernooi. Ik ga zoals de normale Spaanse voetballiefhebber eens ongegeneerd genieten van Xavi, Iniesta & co.

WK voorbeschouwing

Ik zit er maar tegen aan te hikken. Waarschijnlijk omdat ik het nog niet “voel”. Maar ik moet er toch aan geloven want er dient iets worden uitsproken, dit is waar het blog naar toe heeft gewerkt. De laatste fase. Het orakel van Sporenburg zal spreken.

Ik vrees allereerst een anticlimax. Doe ik al elke editie sinds 1990. Veel slecht voetbal, arbitrale missers en dan een finale Brazilië – Duitsland. Heb het toernooischema niet goed bestudeerd maar ik ga er gewoonweg vanuit dat Duitsland weer de weg vrij heeft richting halve finale, met ongetwijfeld gastland Zuid-Afrika ergens in de kwartfinale terwijl de rest van de favorieten elkaar het leven zuur maken. Duitsland kan er niks van, kan het al jaren niet en toch zijn ze weer een van de favorieten voor mij.

Andere favoriet. Italië. Hoor je te weinig over. Dat is goed nieuws voor de regerend wereldkampioen (dat zou je bijna vergeten.) Lippi heeft allerlei oudgedienden (Totti, Del Piero, Toni) thuisgelaten. Slimme zet. En ze hebben altijd het voordeel dat ze niet goed hoeven te spelen. Aan de andere kant, statistisch gezien is de kans op een herhalende titel erg klein.

Brazilië. Bijna onvermijdelijk finalemateriaal. Degelijkheid troef en met Kaká, Robinho, Pato voorin genoeg voetballend vermogen. Misschien dat de afwezigheid van een echte killerspits (Luis Fabiano is goed maar niet wereldtop) ze parten gaat spelen. Maar dan hebben ze altijd de Nike/FIFA/arbiter maffia achter zich om ze over een dood punt heen te helpen. Sorry, na het WK van 2002 ben ik ondergedompeld in cynisme.

Dan drie outsiders (waaronder de twee persoonlijke favorieten.) Engeland, waar ik zelf niet zo’n goed zicht op heb, maar Capello is een vakman die bepaalde veranderingen heeft doorgevoerd. Ik twijfel vooral over de fysieke gesteldheid van bepaalde spelers. Als Rooney terugvalt in zijn blessure is het vrijwel zeker over en uit.

Spanje. Zag ik tot een half jaar geleden fluitend wereldkampioen worden. Maar ik begin nu te twijfelen. Een aantal redenen. Del Bosque, wil eigenlijk 4-5-1 spelen met twee verdedigen ingestelde middenvelders (Xabi Alonso en Busquets). Ik vertrouw die speelwijze niet helemaal. Nu Torres toch op tijd fit is voor het WK zal hij wel moeten spelen, dus een terugkeer naar het vertrouwde 4-4-2 van het EK met een verdedigende middenvelder minder lijkt onvermijdelijk. Maar wie? De iets betere balafpakker Busquets of de betere voetballende Xabi Alonso? Daar had Senna dus moeten spelen maar die is niet meegenomen en ik vrees dat het Spanje in de knock-out fase wel eens zou kunnen opbreken. Bovendien is er de laatste weken in de pers, langs voorspelbare breuklijnen, onrust gegenereerd over de vraag wie de keeper moet zijn. Casillas was eigenlijk onbetwist, want aanvoerder en allang tot legende uitgeroepen. Maar hij heeft het afgelopen seizoen wat blunders begaan en Valdes (u weet wel, losse handjes van Barça) heeft een topseizoen gehad. Dus discussie die voor onnodige onrust zorgt want Casillas gaat toch wel keepen maar ik zie het gelijk het geval Senna als een slecht voorteken. Voetballen kunnen ze beter dan welk team dan ook op het moment maar in de tweede ronde zullen ze meteen aan de bak moeten tegen Brazilië of Portugal. Cruciale wedstrijd, als ze die winnen ligt de weg naar een finale open. Maar ergens vermoed ik dat dit het Spaanse equivalent van 1990 wordt ten opzichte van 1988 (van Oranje welteverstaan en bovendien doen winnaars van het EK zelden goed op het WK dat volgt.)

Blijft natuurlijk over Nederland. Co Adriaanse antwoordde laatst in Kijken in de Ziel op de vraag of Nederland wereldkampioen wordt: “Nooit.” Moest er wel om lachen, want ergens vermoed je toch dat hij gelijk heeft. Maar laten we wel wezen, iets van tien centimeter hebben Nederland ooit van dat kampioenschap afgehouden. Als ik even echt orakel moet ik pessimistisch zijn en gewoon openbaren dat Oranje er in de kwartfinale uit vliegt. Natuurlijk is er de vorm van de dag, de tegenstander, mazzel, blinde scheidsrechters of “het groeien op een toernooi” maar zelfs een aantal van die ongrijpbare factoren kunnen, zoals we op het vorige EK zagen, opeens veranderen. Om het op wat minder vage zaken te gooien: de verdediging van Oranje is gewoonweg niet goed genoeg om wereldkampioen te worden. Een linie daarvoor heb je Van Bommel die als het niveau te hoog wordt zijn verdedigende taken niet aan kan. Zelfs het opstellen van de Grote Vier gaat dat niet compenseren en de kans lijkt erg klein dat de Grote Vier gaan spelen, omdat blije draver Kuijt zal moeten meeverdedigen (op zich een wijs doch conservatief besluit.) En men weet het, tegenwoordig is de sfeer voor een toernooi veel bedeesder dan circa 1990. Met uitzondering van De Snor die roept dat je met Grote Vier zomaar kampioen kan worden, maar daar spreekt iemand die heel graag veel voetbalblaadjes wil verkopen deze maand.

Real Madrid shirt seizoen 2010-2011

Het is weer die tijd van het jaar. Nieuwe shirt tijd. Niet dat ik er ooit over denk om er een te kopen (die van 1999-2000 ben ik tevreden mee) maar het is wel handig nu ik zit te broeden op de Grote WK voorbeschouwing. Gezellig tafereel maar je ziet hier niet zo goed dat er reflecterende stralen uit het schild van Real komen. Real Madrid al centrum van het zonnestelsel, kan ik het mee eens zijn, maar de purist in mij laat het hoofd weer hangen. Zo erg als die niet doorgetrokken Adidas-strepen is het dan weer niet. Doe strepen of doe geen strepen maar niet dit gehannes. Real Madrid zou natuurlijk zonder strepen en reclame moeten spelen maar dat verkoopt helaas geen shirts. Ook een detail dat al de nodige speculatie genereert: iemand is afwezig op de bovenstaande foto.

Liep door de stad en zag daar het nieuw uitshirt van Ajax. Iemand moet bij Adidas fluorescerende stof hebben herontdekt want die gele letters en strepen zijn wel erg handig als je 's nachts terugfietst van de Arena. Kortom, lelijk.

edit: om op de "afwezige" terug te komen. Zo ridicuul is de paranoia van de voetbalpers in Madrid dat er welhaast paniek is uitgebroken omdat De Bult niet in onderstaande reclame meespeelt (behalve bij het juichen, dat waar hij al zes jaar in excelleert):