dinsdag 3 november 2009

AC Milan - Real Madrid 1-1



Vorige week dinsdag las ik nog jeremiaden over "het eind van een tijdperk" en zowaar zeven dagen later speelt Real Madrid opeens geïnspireerd. Waarschijnlijk is het een psychologische tik maar ze zagen er voor mij vanaf de aftrap opeens weer ouderwets uit als Real Madrid. Blinkend wit. Ja, ja, De Dictator (vandaag in AS "een soort vader-castrator" genoemd in relatie tot Benzema) stond weer niet in de basis en na een zenuwachtig begin nam Real het heft met snel voetbal in handen. Zo rond het doelpunt van Benzema zelfs in de huisstijl met van die aanvalsgolven. Op dat moment had Real de winst in handen maar een natuurlijk moest een sukkelige penalty weer roet in het eten gooien. De tweede helft was vervolgens niet om aan te zien en ik maakte me al snel zorgen omdat Milan overduidelijk een Oud-Italiaansche Val had gezet, die van naar achteren hangen en hopen op een mazzelgoal. Ik had het vermoeden dat Real dat wel doorhad maar heel moeilijk mee om kon gaan. Zelf zo cynisch spelen kan de club niet (vgl. Ajax) en nervositeit in combinatie met vermoeidheid zorgde voor de rest.

Maar goed, die periode in de eerste helft heeft een glimp van het Real van de komende jaren gegeven en dat ziet er veelbelovend uit. Als er tijd is om de mogelijkheden uit te werken, want de "poppetjes" zijn onmiskenbaar van hoge kwaliteit (nu de dag erna moet ik toch props geven aan Lass, die een soort op hol geslagen stofzuiger leek.)