woensdag 14 juli 2010

De Nabeschouwing 2009-2010



Ja, 2009-2010 zit erop. Het laatste fluitsignaal. Einde seizoen. Resultaat: mijn best gedocumenteerde voetbalseizoen ooit. In de voorbeschouwing sprak ik over het hervinden van plezier in voetbal. Dat is natuurlijk wel gebeurd met die wereldbeker op zak (toch leuk dat ik dat meteen als specifiek Spaans doel noemde), al moet ik zeggen dat ik nog steeds niet helemaal de omvang ervan realiseer, ik geloof het wel maar ergens kan ik er nog niet bij, zal het pas na maanden bezinken (al vermoed ik dat er iets is "opgelost" wat me sinds mijn kindertijd ontzettend nerveus maakte, ik zat als tiener letterlijk met trillende benen bij het begin van wedstrijden van het Spaanse elftal, iets wat later gelukkig is getransformeerd naar een meer afstandelijk, mentale houding, gevuld met angsten, mythologie, neuroses.)

Maar het schrijven zelf was wat het voetbal met plezier injecteerde. Voetbal zelf is vaak immers doodsaai, over voetbal schrijven/spreken is dat op een of andere manier nooit. Ik had natuurlijk het geluk dat 2009-2010 een razend interessant seizoen was, met een hele spannende Nederlandse competitie, een intrigerende Spaanse competitie, met een opkomende strategisch/filosofische twist die de komende jaren verder zal worden uitgewerkt (Inter vs. Barça) en een plezierig WK waar mijn favoriet niet saai iedereen met 3-0 oprolde maar het zichzelf heel moeilijk maakte zodat ik me over allerlei details kon opwinden.

Ik had me heel erg verheugd om, in een net zo slecht geacteerde huilbui als Carlos Arias Navarro bij de aankondiging van de dood van Franco, te kunnen zeggen: "Españoles, Raúl ha muerto!" Maar het mocht, snel nog even As checken, niet zo zijn (al ligt hij nu toch echt op "sterven"...nee, echt!) Maar misschien is het wel goed zo, een open einde, zodat ik de leegte niet schrijvend hoef op te vullen. "Jullie gaan hem nog missen," hoor ik wel eens. Wellicht, maar samen met het wereldkampioenschap zijn we daardoor straks in een nieuwe wereld gestapt. Een wereld met minder neuroses, minder geesten, minder propaganda, minder zwarte legendes. Het lijkt zowaar de saaiheid van de utopie. Daar ben ik over het algemeen wel bang voor: dat het seizoen 2010-2011 oninteressant wordt. Om die dreiging te bestrijden moet ik dan maar een list verzinnen.

HET EINDE VAN HET BLOG

maandag 12 juli 2010

Spanje - Nederland 1-0

Hèhè...ik kan het nog niet helemaal geloven maar inderdaad Spanje wereldkampioen. Een moment van glorie voor het Spaanse voetbal waar lang naar toe is gewerkt maar uiteindelijk ook een overwinning voor het voetbal zelf. Spanje bezit eindelijk een voetbalidentiteit gebaseerd op techniek, aanval, collectief en sportiviteit waarmee zelfs een dictatuur voor de komende jaren kan worden opgelegd.

De wedstrijd zelf was helaas slechter dan verwacht, alhoewel finales zelden mooi voetbal laten zien. En de schuld ligt hoofdzakelijk bij Nederland. En gisteren schreef ik nog -naiëf- dat veldslagen een ding uit het verleden leken. Wellicht was het beter geweest als Villa of Ramos een van de vroege kansen had gescoord zodat Oranje gedwongen was om te gaan voetballen en dan hadden we een mooie finale gezien, misschien zelfs een finale die Nederland had kunnen winnen, of ten minste met opgeheven hoofd verliezen. Wat gisteren echter heeft plaatsgevonden is het definitieve failliet van de Hollandse School. Een afgang waar jaren van aanvallend en mooi voetbal tegenover moeten gaan staan om te doen vergeten. De twee hoofdschuldigen zijn natuurlijk allereerst Nigel De Jong, die uit principe nooit meer voor Oranje zou moeten uitkomen. Zijn karatetrap op Xabi Alonso was buiten proporties, onprofessioneel en buitengewoon gevaarlijk. Ten tweede Mark Van Bommel die dit toernooi en met de finale als zijn duistere meesterwerk naam heeft gemaakt als de grootste anti-voetballer ooit naast illustere schoppers als Nobby Stiles en Alberto Tarantini. Zijn populariteit onder Nederlandse voetballiefhebbers spreekt boekdelen over een algemene vulgariteit die Nederland teistert. Hij is een tumor die eerst moet worden weggebrand voordat ik ooit nog een wedstrijd van Oranje zal zien. Gelukkig scoorde de man die hij moest dekken en uit de wedstrijd probeerde te schoppen en sarren de winnende treffer. Gerechtigheid.

Nederland doet er dan ook het beste aan om te stoppen met miepen over de scheidsrechter (met negen man aan de tweede helft beginnen en met 4-0 verliezen was een normale gang van zaken geweest) en eens serieus te bestuderen hoe verder met het Nederlandse voetbal. Wat is de stijl die het wil uitdragen, hoe kan de algehele structuur van het voetbal worden verbeterd? Mij lijkt dat Van Marwijk daar niet de geschikte verantwoordelijke voor kan en mag zijn.

Gevoelig type dat ik ben, was ik zo teleurgesteld in de wedstrijd zelf, dat de overwinning van Spanje me minder euforisch maakte dan ik had verwacht. Het voelde niet zoals 2008, wat misschien ook een grotere bevrijding was. Maar ik denk ook dat Spanje geen uitmuntend WK heeft gespeeld. Ze zijn echter de terechte winnaar en ze hebben genoeg mooi voetbal laten zien. Ze hebben zelfs twee "statistieken" gebroken, die van het Europese elftal dat nooit buiten Europa wereldkampioen wordt en die van wereldkampioen worden ondanks het verliezen van de eerste groepswedstrijd. Het is een Spanje dat niet alleen mooi kan voetballen maar ook karakter toont, zich niet laat intimideren en nooit onder de indruk lijkt van "spoken uit het verleden" of ongeluk. Een elftal om te koesteren en hopelijk met de wereldbeker op zak weer toekomt aan het maken van nog meer meesterwerken.

VIVA ESPAÑA!!! LANG LEVE HET VOETBAL!!!

zondag 11 juli 2010

Lang geleden...in 1978



Een laatste scan uit De Historie van het Wereldkampioenschap 1930-1978. Dit keer met het plaatje dat me als kind het meest bezighield (samen met het in 1962 gebroken scheenbeen van de Rus Dubinski waaraan hij volgens de tekst zou overlijden, vandaag eindelijk eens gecheckt en inderdaad in 1969 overleed hij aan kanker veroorzaakt door de blessure!) Maar terug naar 1978: "We overwinnen of sterven!" Nu denk ik: fascistoïde bluf, maar als kind kon ik vaak wegpeinzen met de gedachte: "belofte is belofte, dus als Rensenbrink had gescoord hadden die spelers moeten sterven." Gevolgd door de vraag hoe dat dan zou gebeuren. Zelfmoord? Verscheurd worden door een woedende massa? Ergens in het stadion door soldaten neergemaaid worden? Het zijn van die dingen waar een 11-jarige mee worstelt.

Gelukkig is de kans op zo'n veldslag als die finale vanavond minimaal. Je zou bijna gaan denken dat het voetbal er zowaar op is vooruit gegaan.

Heeft de underdog een kans?

Hoe onvermijdelijk is het dat de favoriet de finale van een WK ook daadwerkelijk wint?

De verrassingen zijn volgens mij geweest:

1950: Uruguay wint van Brazilië (al was dat geen echte finale maar wel de Moeder aller Verrassingen)
1954: West-Duitsland wint van Hongarije
1974: West-Duitsland wint van Nederland

Drie van de achttien keer.

Realiseer me opeens dat bij verlies Nederland nog steeds niet de opperverliezer van WK-finales is. Dat blijf sowieso Duitsland (4x in 1966, 1982, 1986, 2002) maar wel met compensatie van drie kampioenschappen.

zaterdag 10 juli 2010

"Maar voor wie ben jij nou zondag?"

Ik kan sowieso niet verliezen. Een ongelofelijke luxe voor een WK-finale. Maar ik heb wel een lichte voorkeur waarbij ik hink op een aantal gedachten:

- De "oeuvreprijs voor Oranje" gedachte is zeer aantrekkelijk. Met dank aan een comment op The Guardian: "Holland winning in 2010 would be like Scorsese winning his Oscar for 'The Departed'. Not his best, but makes up for the glory years of the 70s."
- De charme van de padvindersgroep op een missie, met een sadist, een verwend jong wat eigenlijk niets kan, een stoere jongen van eenvoudige komaf, een druktemaker, wat rustige slungels, etc. Het perfecte jongensboekavontuur.
- Maar nog een paar populistische verwijzingen naar Alva, Philips II, dierenmishandelaars in de kranten en ik hoop dat Oranje met 3-0 wordt vernederd.

De lichte voorkeur is voor Spanje, heel eenvoudig omdat ik van mooi voetbal houdt. Nationalistische ongein interesseert me totaal niet, esthetiek is waar het om draait. In die zin kan Spanje de eerst WK-winnaar zijn sinds Brazilië '70 waarvan je kan zeggen "het voetbal zelf wint." Als bonus kan Spanje zichzelf definitief bevrijden van de geesten uit het verleden (Nederland had daar gewoon Duitsland voor nodig) waardoor ik bovendien voor de rest van mijn leven heel relaxed naar wedstrijden van Spanje kan kijken.

p.s. Een vreemd gevoel dat deze finale oproept is dat Spanje het niet zoveel schelen dat ze tegen Nederland spelen. Een tegenstander zonder "spectrale lading", zoals Frankrijk waar Spanje vrijwel altijd van verliest of Brazilië, gewoonweg vanwege dat aura. Politiek-historisch onzin is Spanje gelukkig niet gevoelig voor. Alhoewel, naar binnen toe kan een WK-winst het failliet inluiden van het toch al wankelende Catalaanse en Baskische regionalisme.

woensdag 7 juli 2010

Spanje - Duitsland 1-0: De Ontdekking van een Nieuwe Wereld


Ik ben nog licht euforisch, het ware besef moet nog neerdalen. Maar daar was het dan: de utopie van het voetbal. Gespeeld door twee ploegen. Meer dan twintig minuten zonder overtreding. Een wedstrijd zonder gele kaarten. Puur voetbal. Waarschijnlijk zullen we voorlopig niet meer zo'n wedstrijd zien. Spanje wil sowieso voetballen maar een van de dingen die Joachim Löw zo sympathiek maakt is zijn idee dat overtredingen onnodige fouten zijn. En toch dacht ik vanavond: is dat tegen dit Spanje een naïeve droom? Wellicht niet, omdat Spanje ook van cynische schoppers wint. Ik denk eerder dat twee zaken de toon zette van de wedstrijd: Duitsland begon bedeesd in plaats van met hun gevreesde Blitzkriegcounters; Spanje won al snel de strijd op het middenveld dankzij een werkelijk fenomenale Busquets en Xabi Alonso. Er zijn nog allerlei details om te analyseren, spelers die geëerd moeten worden maar deze halve finale was vooral negatie van het populaire maar uiteindelijke even vervelende als bange idee dat je met met "mooi voetbal geen toernooien wint." In die zin zou ik als een socialist aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog moeten vragen dat men de nationale gevoelens opzij zet en als voetballiefhebber kiest voor het ware voetbal. Spanje 2010 = inderdaad Brazilië/Frankrijk 1982.

Op zijn Duits

Ik tast in het duister over vanavond. Kan van alles gebeuren en veel hangt er vanaf hoe de teams van start gaan. Ik neig naar pessimisme maar Spanje doet het de laatste decennia helemaal niet slecht tegen Duitsland. Hoe zou dat komen? Omdat Spanje geen oorlogstrauma's heeft in die richting en juist meer vanuit een zekere bewondering voor de Duitser opereert?

In ieder geval is de onderlinge wedstrijd van het EK 1984 een van de mooiste voetbalherinneringen die ik heb. Tegen een Duitsland op zijn allervervelendst (Rummenige, Schumacher) op zijn Duits in de laatste minuut winnen dankzij de legendarische kopbal van Maceda.



Als laatste een vreemde gedachte die mij al een paar dagen bezighoudt: als dit een Barça - Bayern zou zijn (de hofleveranciers van beide teams) zou er totaal geen spanning vooraf zijn, de wedstrijd zou na een helft afgelopen zijn. Goed, Bayern is iets minder aanwezig in het Duitse elftal maar toch waarom Spanje niet op zijn Barça's gewoon gaat blijft voer voor discussie.

Nederland - Uruguay 3-2

Naar de finale!!! Valt weinig nog over te zeggen nietwaar, wanneer iedereen de wedstrijd heeft gezien. Eigenlijk het mooiste van de westrijd vond ik toen in de tweede helft Oranje de weg kwijt was geraakt en opeens het momentum toch weer omsloeg. Blijft een mysterieus gebeuren, een soort getijdenwerking, maar het doelpunt leek welhaast logisch.

Tijd om na de wedstrijd toe te geven dat drie spelers waar ik vooraf in verschillende mate mijn twijfels over had gisteren tot grote hoogte reikten:
Van Bronckhorst. Begon waardeloos aan het toernooi maar is de laatste wedstrijden ouderwets goed en met de laatste wedstrijd van zijn carrière in zicht bijna zidanesque relaxed bezig met natuurlijk een nu al legendarisch doelpunt als bekroning.
Van Bommel. In veel aspecten een middelmatige voetballer maar ook een soort noodzakelijk kwaad, met name tegen Zuid-Amerikaanse intimidatiepraktijken. Speelde gisteren vreemd genoeg zowel zijn beste als slechtste wedstrijd van het toernooi. Alle slechte passes werden gecompenseerd door ontelbare kleine "professionele" overtredingen en een paar gemene trucjes. Begint nu ook internationaal faam te krijgen als een soort satanisch cultfiguur.
Kuyt. Het equivalent van (hoho) de kakkerlak, dat wil zeggen, lelijk maar oh zo nuttig. Blijkt dus inderdaad een essentiële speler, de enige onmisbare naast Robben. Geeft nooit op, blijft maar rennen maar nooit op zo'n manier dat het nutteloos lijkt. En geeft in tegenstelling tot zijn collega's wel afgemeten voorzetten.

dinsdag 6 juli 2010

Nervositeit

Vreemd. Nederland in de halve finale en ik voel geen greintje nervositeit (meer een gezonde nieuwsgierigheid). Dit in tegenstelling tot de laatste keer dat Oranje zo ver kwam in 1998 en de hele dag ongeveer stond te trillen (en tijdens de wedstrijd zelf een pakje sigaretten heb opgerookt, moet ik nu al helemaal niet aan denken.) Drie hypothesen waarom dat is:

1. Dit Nederlands elftal doet me veel minder dan dat van 1998.

2. Ondanks mogelijke scenario's van Uruguay dat gaat voor de penaltyreeks en zo met een handvol geblesseerde en geschorste spelers zowaar de finale haalt, denk ik onbewust dat het een makkelijke wedstrijd hoort te zijn.

3. Ik ben volwassen geworden en vind voetbal minder belangrijk dan destijds.

Ik denk vooral een combinatie van 1 en 2, want twee jaar geleden tijdens het EK ging vooraf aan de halve finale en finale van Spanje bijna kapot van de spanning. En dat heb ik voor Spanje op dit WK ook geen last van. Met, denk ik, subtiele verschillen in de oorzaken: Spanje moest toen iets volbrengen en tegelijkertijd bepaalde trauma's genezen; dit Spanje enthousiasmeert me minder dan destijds; Spanje speelt tegen een tegenstander die er beter voorstaat, op een of andere manier voelt dat prettiger.

zondag 4 juli 2010

Spanje - Paraguay 1-0


Spanje speelt dit toernooi tegen zichzelf. Deze selectie had tot nu toe alles in zich om elke wedstrijd met 3-0 te winnen maar een paar "subtiele" veranderingen van Del Bosque in de machine die perfect functioneerde zorgen ervoor dat Spanje de tegenstander elke wedstrijd een helft cadeau doet. Gisteren tegen Paraguay ook weer. Torres compleet uit vorm, Villa op de vleugel te ver van het doelgebied, Xavi niet in positie. Geen wonder dat Spanje moeizaam uit de startblokken kwam. En Paraguay dus wel, goed georganiseerd en fel trok de wedstrijd naar zich toe. Ik zag het zonder al teveel nervositeit aan want Paraguay ging dat tempo sowieso niet volhouden en Spanje zou op een gegeven moment wel zijn ritme vinden. Het idee van momentum in sportwedstrijden is pas laat naar Europa overgewaaid maar in basketbal al heel lang populair: wedstrijden lijken te bestaan uit golven met verschillende richtingen die opgewekt kunnen worden door een ploeg die zoiets als ritme vindt. Dit Spanje is daar erg gevoelig voor en het ritme kwam pas op gang toen twee cruciale wissels werden doorgevoerd na een chaotische fase met gemiste strafschoppen en een (terecht) afgekeurd doelpunt. Wat na vijf wedstrijden overheerst is een gevoel dat Spanje de halve finales heeft gehaald puur omdat de voetballers van exceptionele kwaliteit zijn, niet vanwege het goede spel. Wat de gedachte oproept: wat als ze wel vanaf de eerste wedstrijd op stoom waren geraakt?

Conclusie: halve finale, tegen de favoriete Duitsers, het einde van experimenten. Tijd om gewoon te gaan voetballen. En als dat de intentie is kan Spanje gewoon de finale halen. Duitsland is euforisch en favoriet voornamelijk vanwege twee erg goede wedstrijden tegen suïcidale tegenstanders. De underdogpositie van Spanje komt nu erg goed uit. Maar essentieel is dat ze niet zo ongeconcentreerd, zoekende, beginnen als gisteren. Een 0-1 achterstand tegen dit opperbest counterende Duitsland is desastreus.

Gisteren tijdens Duitsland - Argentinië toen de achterstand nog overbrugbaar was, vroeg ik me af wie ik liever wilde als opponent in de halve finale. De op individuele genie gestoelde aanval van Argentinië (gaat Messi dan toch opeens exploderen?) of het vrolijke collectivisme van Duitsland. Liever dat eerste, maar dat ging al snel ten onder aan het slim opererende collectief dat de chaotische tactiek van Argentinië efficiënt afstrafte, dus de vraag werd nutteloos. En natuurlijk had ik graag gezien dat Spanje Maradona zelf een lesje had geleerd. Zijn emotionele coaching gericht op aanvallend voetbal heeft potentie maar de (al dan niet ironische) Maradona-cultus in de media begon erg vervelend te worden. De man leek het als een geflipte Calimero bovendien alleen nog maar over Spanje te kunnen hebben. Misschien terecht omdat we zo edel en mooi zijn maar de Argentijnse Hazes (drijvend op valse emotionaliteit, vulgair, paranoïde, corpulent) had ik graag zien worden ontmanteld door La Roja.

vrijdag 2 juli 2010

Nederland - Brazilië 2-1




WHAAAAAAAAAAAAHHHHHHHH!!!!!!!

En daar zou ik het bij moeten laten wat betreft de analyse. Nee, zonder gekheid, alweer een schoolvoorbeeld van de wedstrijd met twee gezichten. Nederland leek zoals alle andere landen teveel onder indruk van het symbolische gewicht van Brazilië, en toch ook wel een beetje het fysiek van Lucío, Juan en die andere crackrokende bankovervallers die de verdediging van Brazilië vormden. Brazilië pakte het ook ouderwets slim aan: de beste man meteen een paar tikkies uitdelen zodat die zich koest houdt. De Japanse scheidsrechter reageerde lafjes en ik zag meteen donkere wolken samenpakken. Een paar leuke aanvallen verder en het stond pardoes 0-1. Kinderlijk eenvoudig leek het wel, maar die splijtende pass moet je toch maar even geven. Vervolgens kwam Nederland er helemaal niet aan te pas. Van Persie, nepspits, stuiterde steeds naar de grond als hij Lucío & co tegenkwam en Robben leek nog maar een beweging in huis te hebben die de Brazilianen, na 1 minuut huiswerk, uit hun hoofd hadden geleerd (jeweetwel: kappen, naar binnen draaien, schieten met links). Toen met rust de 0-1 nog stond haalde ik opgelucht adem en zei tegen vrouwlief iets van: "het kan nog, zo'n bal kan er pardoes inzeilen, dat soort dingen."

En zo geschiedde. Brazilië speelde hooghartig maar viel oh zo hard na de gelijkmaker. Portugal leek laatst groggy maar Brazilië was totaal de weg kwijt en Nederland had dat gelukkig door. Eindelijk geen angst meer en een ontketende Robben dreef de irritante Brazilianen (ik noem even huilebalk Robinho -dé kandidaat voor een dopingcontrole-, duikelaar/charlatan Alves, kampbewaarder Bastos) tot waanzin. Toch raar van die evangelisten, van God mag je toch niet valsspelen? Laat staan zo gemeen op iemands bovenbeen gaan staan als Melo. Zelfs de Japanner moest daar toch rood voor trekken en met inmiddels 2-1 kon het niet meer verkeerd gaan, beide teams lagen, alweer, op apegapen en dan red je het met een man minder gewoon niet. Vond het jammer dat Nederland zo slecht omsprong met de kansen want een 4-1 had definitief afgerekend met de Grote Sambamythe.

Genoeg kanttekeningen mogelijk maar dat komt nog wel eens een keer bij het haardvuur met een goed glas whiskey als buiten de sneeuw valt. Nu even nog nasurfen op de golven van euforie. Misschien niet zo legendarisch/shockerend als die Italië - Brazilië uit 1982 (Nederland is niet zo goed als dat Italië, en dit Brazilië is een belediging voor Zico & co) maar een goede poging is het zeker. Een dag om niet snel te vergeten (helemaal in combinatie met de hitte.)

De Mythe van Brasil?


Vanmiddag dus Nederland - Brazilië waar ik niet geheel negatieve voorgevoelens over heb (wat betreft de mogelijkheden van Oranje) al is het zo'n wedstrijd waar van te voren weinig over is te analyseren. Het is een wedstrijd die in het moment moet opbloeien.

Laten we het daarom eens over Brazilië hebben. En dan vooral de mythe van Brazilië zoals die vanochtend in NRC.next door Guus van Holland weer heel voorspelbaar wordt opgedist. Je weet wel: samba, Pele, stranden, achterbuurten, 1970 maar nu met Europese degelijkheid. Precies het betoog waarom zoveel mensen het Braziliaanse voetbal niet meer zo sympathiek vinden. Brazilië dat is een beetje het standaard tweede elftal waar je voor bent wanneer je eigen land wordt uitgeschakeld. De té makkelijke keuze. Dat is het ambivalente ook aan de sponsoring van Nike, een commercieel sublieme zet (want grote markt wannabe's voorbij Brazilië zelf) maar ook een die het Braziliaanse elftal een ideologische doodsklap heeft gegeven. Voor Brazilië zijn is saai geworden, vulgair, net als Barça de keuze van kleine kinderen.

Er zijn echter belangrijkere diepliggende redenen waarom Brazilië een mythe van de hyperrealiteit is geworden en waarvan Nike maar gewoon het logische symbolische uiterlijk verzorgt. Brazilië speelt al jaren niet meer sympathiek en het voetbal wordt niet meer door spelers gespeeld die verwondering of sympathie afdwingen (een uitzondering als Kaká -niet in goede doen overigens- en de liefelijke Gilberto daargelaten.) Waar ging het mis?

1982 natuurlijk. Ik mocht de eerste ronde avondwedstrijden van dat WK niet zien maar mijn vader vertelde de volgende ochtend vol verbazing wat hij die avond had gezien als Brazilië speelde. Dat vertellen helpt bijna beter dan het met eigen ogen zien. Maar inderdaad toen ik Brazilië eindelijk op middagwedstrijden kon zien was ik onder de indruk van Zico, Falçao, Eder, Oscar, Junior en Sócrates. Totdat Italië een einde aan het festival maakte. Dat verlies hebben sommige voetballiefhebbers nooit goed verwerkt. Wat buiten Italië eigenlijk nooit wordt verteld is dat Italië toen een sublieme wedstrijd speelde en dat accepteren zou helpen een andere even mooie kant van het voetbal te appreciëren.

In de tijd tussen de WK's is er toen iets veranderd. Op het WK 1986 vond ik Brazilië opeens niet meer zo sympathiek. Opeens straalde ze een bepaalde hooghartigheid uit die niets meer te maken had met de vrolijkheid van voorheen. Ze vlogen er uit tegen Frankrijk (mijn beide helden Platini en Sócrates miste een strafschop). Die prachtige generatie was voorbij maar pas na het desastreuze WK van 1990 (uitgeschakeld door een matig Argentinië) ging er definitief een knop om. Brazilië leerde zakelijk voetballen en werd daarmee in 1994 eindelijk weer eens wereldkampioen. Er zitten natuurlijk altijd briljante voetballers tussen maar Romario, Rivaldo, Ronaldo heb ik altijd nare mensen gevonden. En het voetbal zelf interesseert me niet meer, vanmiddag is de eerste keer dit WK dat ik Brazilië zie spelen. Van Holland eindigt zijn stuk met het bizarre idee dat Nederland alleen een kans heeft als de arbiter blundert. Dat is juist de laatste factor die Brazilië onuitstaanbaar maakt: ze hebben nooit de scheidsrechter tegen. Zoals iemand laatst schreef: die zogenaamd charmante arbitrale dwalingen worden pas echt leuk als ze een keer in het nadeel van Brazilië, Duitsland of Italië worden genomen.

Niet dat Brazilianen deze ommekeer kritiekloos accepteren, zoals de Europese sambazeloten graag willen doen geloven. Sócrates was laatst in een interview duidelijk: "Dunga is een gaucho, uit het zuiden van Brazilië en dat zijn conservatieve mensen." Maar waarschijnlijk waren voetballers als Sócrates zelf -roker, links-democraat, afgestudeerd in de medicijnen, een lang en mager fysiek- een tijdelijke anomalie, steeds meer droom dan realiteit.

donderdag 1 juli 2010

Di Maria naar Real Madrid

Even afkicken nietwaar, die paar dagen zonder WK. Je zou vergeten dat de transfermarkt niet stilligt. Ángel di Maria werd maandag na veel speculatie toch overgenomen van Benfica. We zullen zien, aan de ene kant wat ik tot nu toe heb gezien is hij een beetje een pingelaar (wel met goede voorzet) aan de andere kant lijkt het me ook een speler die goed past in het snelle voetbal van Mourinho. En gisteren even met Real Madrid FIFA10 gespeeld en zowaar, de eerste bal die hij kreeg resulteerde in een rush van 50 meter gevolgd door afgemeten voorzet die werd ingekopt door Cristiano. Topaankoop!!!

Liever had ik natuurlijk David Silva gezien maar het mocht niet zo zijn (ook al leek het in april opeens heel dichtbij.) Hij gaat naar Manchester City voor veel geld (terecht). Wat er van Valencia volgend seizoen moet komen is weer een andere vraag.