Ach Atletico...

Mijn vader gelooft nog dat de gemiddelde bezoeker van Bernabéu uit een madrileense hoge middenklasse, oude adel bestaat. Nu wordt, vergeleken met Nederland, voetbal in Spanje minder als volks vermaak beschouwd, maar de laatste jaren als ik zo het publiek bekijk zie ik toch veel proleten en subyuppen. Type grote bek, arrogant en sentimenteel om de verkeerde redenen (men neme: De Grote Aanvoerder en zijn schildknaap Guti.) Die kleinheid van geest uit zich bij voorkeur als de onfortuinlijke stadsgenoot Atletico Madrid ter sprake komt. Mijn oom Juan kan als madrileen nog met goede grappen komen als "ken je de drie redenen waarom Atletico fans indianen worden genoemd?" (helaas onvertaalbaar) maar sinds het duidelijk is geworden dat Atletico het tegen Real deze eeuw altijd verknald worden de commentaren steeds onsubtieler, bot door herhaling. Ik? Ik mag Atletico Madrid. Ik herken hun triestheid die wij als Real Madrid aanhanger nooit zullen voelen. Degradatie? Het grote idool verkopen? Europa Cup I in de laatste seconde uit handen geven? Kennen we niet, want wij leven in een manisch-depressieve achtbaan die weinig ruimte tot contemplatie laat, Dagobert Duck die even zijn geluksdubbeltje kwijt is. Niet dat de Atletico-fan dat graag uitlegt, zeker aan een merengue, want toen ik mijn neef ooit uithoorde over waarom hij voor de club was kwam er niet meer uit dan een gelaten "dat is nou eenmaal zo."

Er zijn een paar figuren die dat gevoel exact hebben begrepen en nu al een paar jaar televisie-reclames maken voor de club die altijd een originele insteek hebben en taboes niet schuwen als de Burgeroorlog of briljant sentimenteel zijn (zoek eens op Youtube naar die van Kosovo en de relativiteit van "verliezen".) Deze twee zijn prachtig, in de eerste wil de zoon bij het graf van zijn vader de club opgeven, de tweede, 'Geloof' genaamd, spreekt voor zich.





Gisteren wel weer verloren van Real terwijl ze met 0-1 voorkwamen en Real er geen hol van bakte. Eindstand 3-2.

Ajax - F.C. Groningen 3-0

Kan er kort over zijn: slechte wedstrijd. Ajax kwam verzadigd over, alsof na De Reeks en de behaalde bekerfinale even gas terug werd genomen. Gevaarlijk, want dit soort wedstrijden moet je ook winnen. Gebeurde dan ook wel maar het begon weer moeizaam tegen een overigens matig Groningen (zoveelste counterploeg dit seizoen). Er voltrok zich overigens wel een inmiddels bekend scenario, bij 0-0 kreeg Groningen een joekel van een kans die werd gekeerd door een weer heel alerte Stekelenburg. Ajax werd wakker en scoorde al snel de 1-0 (mooie kopbal Vertonghen) en kon daarna vrij simpel de wedstrijd uit spelen. Eigenlijk het meest opvallende van deze middag was dat dit waarschijnlijk de slechtste wedstrijd die ik Suárez in het Ajax-shirt heb zien spelen. Hij begon al snel te mekkeren tegen scheidsrechter Bossen (die zin had in een wedstrijd zonder onderbrekingen) en kwam niet meer in zijn ritme. Het was weer met de kop naar beneden soleren, slechte voorzetten geven (bij voorkeur niet afspelen als een collega vrij stond) en op onkarakteristieke wijze opgelegde kansen missen. Hij was eigenlijk rijp voor een wissel, maar dat kan zijn ego waarschijnlijk niet aan. Goed waren vandaag: Anita, Enoh, Vertonghen en Stekelenburg. En soms Siem de Jong die de algehele lethargie en onkunde doorbrak met een prachtgoal, zonder nadenken of aannemen, gewoon in één keer de bal erin rammen. Nou ja, zie hieronder (charmant met de videocamera-op-de-tv-gericht opgenomen):

Bekerfinale

Het zat er aan te komen, dat Ajax de bekerfinale zou gaan halen, ik was zo lui om zelfs de wedstrijd tegen Go Ahead Eagles (mooie club, die mis ik al jaren in de Eredivisie) niet te kijken en Cloverfield op een ander net te kijken (ja, SF is ook belangrijk.) Ben ook blij dat het tegen Feyenoord is. Zo'n bekerfinale van de twee beste clubs uit de competitie vind ik altijd iets...verkeerds hebben. Bovendien is het alweer dertig jaar geleden dat zo'n finale heeft plaatsgevonden. Een wedstrijd waar ik hele vreemde herinneringen aan heb, waarschijnlijk omdat het de eerste bekerfinale was die ik ooit mocht zien en ik het destijds ook heel erg vond dat Ajax hem verloor. Was ook de eerste wedstrijd waar ik zag dat een speler te lang over een uitgooi deed en werd afgefloten (Tahamata...de dingen die je onthoudt hè?) en dat Willem-Alexander aanwezig was en in een rieten jaren zeventig stoel zat. Ik weet het zeker! Doelpunten ben ik allemaal vergeten en Youtube helpt ook niet. Normaal moet Ajax dit natuurlijk wel winnen, maar moet nog even afwachten tot de benoeming van de scheidsrechter, als zal Vink het, na zijn gestuntel in de competitie bij dezelfde wedstrijd, niet worden.

Sjabloon test

Toch maar eens die nieuwe sjablonen van Blogger bestudeerd. Laten we kijken of dit wat is, om zeg maar de ontknoping van de competitie vrolijk aan te kleden.

(Wel duf dat je niet je eigen achtergrond kan uploaden, dan had ik er echt iets moois van kunnen maken.)


Spannende tijden, met weer eens de mogelijkheid van een Mexican stand-off (Ajax is Clint, duidelijke zaak), wie had dat in december durven hopen?

Ajax - PSV 4-1

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAJAX!!!

Zo. En nu zonder Studio Sport. Mijn pessimisme van vroeg op de middag leek te worden ingelost in de eerste twintig minuten. PSV speelde goed gepositioneerd met vroeg storende spitsen en Ajax was zenuwachtig. Met name Vertonghen en Alderweireld zaten in die fase slecht in hun vel en dat leidde tot een grote kans van Toivonen, die door Stekelenburg met een reflex werd gered. Toivonen bakte er de rest van de wedstrijd niks meer van. Ondertussen had De Zeeuw snel geel gekregen na doorgaan op Isakson, zag er uit als slecht Zweeds straattheater en zette wat betreft scheidsrechter Blom de tendens van de middag, want hij floot, laten we zeggen, ongebalanceerd, elke contact met een PSV'er affluiten en PSV mocht op vervelende manier tikken uitdelen (wat laat in de wedstrijd culmineerde in de onbestrafte elleboogstoot van Afellay, die overigens vrijwel onzichtbaar was. Hype.)

Maar goed, na twintig minuten slecht voetbal van Ajax, met heel paniekerig uitverdedigen, volgde een sleutelmoment. De Zeeuw besloot dat het genoeg was geweest en ging richting PSV doel, zette aan voor een zondagsschot, dat geblokt werd en bij de tweede poging werd hij neergehaald. Het had geen direct effect maar het leek de lethargie bij Ajax de doorbreken. Een soort vuist op tafel. Ajax werd gevaarlijker en scoorde zowaar de 1-0 (De Jong weer). En daar wil je PSV hebben, want toen moesten ze voetballen en dat gaat ze niet goed af. Uit de eerste echt behoorlijke aanval volgde een kandidaat voor Doelpunt van het Jaar. Ik zat net te klagen dat Pantelic "langzaam is, altijd balverlies leidt en niet kan koppen" toen hij bij de hoekvlag de bal kreeg, niet nadacht en met een fantastische hakbal twee verdedigers voor schut zette en belangrijker Urby (dit keer zeker geen Furby) de bal gaf, die uitgleed (ik deed geïrriteerd mijn hand voor de ogen, keek op) meteen opstond en met zijn mindere rechterbeen de bal ongenadig in de kruising roste. Extase. Toivonen miste op slag van rust op ridicule wijze een kans en dus kon met een droomachtige 2-0 de rust worden bereikt.



Het kon niet meer misgaan en toch begon Ajax weer slecht aan de tweede helft zonder dat PSV een vuist kon maken. Dit keer namen de middenvelders iets sneller het heft weer in handen. Na een uur was er een ander essentieel moment: Siem de Jong werd de wedstrijd uitgeschopt (geen kaart) en Gabri kwam erin waarmee meteen het middenveld werd dichtgemetseld. Het werd een groot rooffestijn en PSV kwam er niet meer aan te pas. Gabri veroverde een bal, De Zeeuw gaf een slim passje waaruit Pantelic als een echte spits de 3-0 scoorde. Even leek met een paar counters nog een schandaaloverwinning in de maak, maar er moest nog een duffe penalty aan te pas komen om PSV te laten scoren. Een comeback zat er toen al niet meer in en na een echte-echte Ajax aanval pakte Suárez nog zijn goal mee. 4-1, toch zoiets als een klap in het gezicht. En de idealisten winnen.

Wedstrijd van het jaar enzo...

Toch maar van te voren wat schrijven. Ajax - PSV 16:30 @ Arena. 4 punten verschil. Kortom, er moet gewonnen worden, anders is het seizoen voorbij. Rationeel gezien zou ik gematig positief moeten zijn. Okay, Ajax heeft een slechte balans tegen PSV de laatste jaren maar daar tegenover staat het feit dat Ajax dit seizoen in de Arena onoverwinnelijk is gebleken (alleen Sparta kwam weg met een 0-0). En toch, heb ik er niet zo'n goed gevoel over. Wat is gevoel? Een vaag visioen van gemiste kansen en geklaag in de metro terug "als je die erin schiet dan..." Visioenen zijn natuurlijk een duister gebied, maar ik geloof wel in onbewust opgepikte signalen die vervolgens als een onvoorspelbare hint bewust gemaakt worden. Misschien vermoed ik dat Ajax niet zo goed bezig is geweest als de stijgende lijn sinds december suggereert? Te weinig serieuze tegenstand die het resultaat mooier doet voorkomen dan het werkelijk is?

Terug naar de ratio, de Eindhovense nederlaag van vorige week tegen NAC was aan de ene kant natuurlijk noodzakelijk maar heeft ook het nadeel dat de omhooggevallen Calimero Rutten zijn team scherp kan krijgen al weet ik niet of dat gemiep over de scheidsrechter nou helpt of niet? Maar ik weet niet hoe de groepspsyche van voetballers werkt, is het positief om altijd te stellen dat als je wint "het terecht is" en het bij verlies aan de Ander ligt? In ieder geval heeft PSV altijd een voetbal-ideologisch voordeel ten opzichte van Ajax. Ajax, dat reikt naar een hoger ideaal van aanvallend voetbal, maakt het zichzelf eigenlijk moeilijk. PSV is traditioneel veel cynischer en heeft vrede met een beetje achteruit hangen en de gedachte dat de bal er vanzelf wel een keer inzeilt. Dat is iets waar ik vaak Ajacieden hun hoofd over heb horen breken: wat is daar de lol van?

Real - Olympique op tv

Verrassend. De NOS breekt alweer met een zelfopgelegde Tsjempieons Liek wetmatigheid en zend zowaar Real Madrid - Olympique Lyon in plaats van de return Manchester - Milan waarvan ze de eerste wedstrijd live uitzonden. Blijkbaar schatten ze in Hilversum de kansen van een milanese comeback extreem laag in en hopen ze op een ouderwets avondje Bernabéu. Wie weet. De laatste jaren wanneer ik me daar op verheugde eindigde het in een anti-climax. Ja, je weet het nooit van te voren met Real Madrid, het kan zo'n zoekende wedstrijd zijn vol zenuwachtig balverlies en een tegenstander die op snelwandeltempo steeds ongehinderd het middenveld richting Casillas mag gaan. Of juist zo'n avond waar alles lukt, die vreemd magische wedstrijden waarin het typische golvende aanvalsspel continu blijft rollen. Met blije afloop. Al jaren niet meer zo'n wedstrijd gezien, flitsen zeker, maar altijd werd het totale effect te niet gedaan door een stom tegendoelpunt waardoor classificatie uiteindelijk problematisch werd. Dit is eigenlijk de laatste, Real - Satan München 2002:


Met, ik was het helemaal vergeten, het winnende doelpunt van het miskende genie, vreemd genoeg sinds De Legende op zijn natuurlijk plek is gezet (de bank), het nieuwe speeltje van de madrileense voetbalpers die blijkbaar in Guti de oplossing voor alle problemen ziet. Trieste propaganda voor een speler waar ik altijd wel van heb gehouden maar die al jaren in decadentie leeft en hoogstens 20 minuten moet spelen als het echt niet loopt.

Edit na de wedstrijd: nou moe, krijg je gewoon precies die twee wedstrijden in één voorgeschoteld! Eerste helft: golvend Real, scoort snel de 1-0, moet bij rust 3-0 voorstaan tegen Lyon dat met dat lelijke 4-5-1 systeem duidelijk had gegokt op de counter. Toen rook ik al onraad. Trainer van Lyon deed twee slimme wissels en Lyon ging opeens vooruit spelen en het tegendoelpunt kon je vanaf dat moment op wachten (precies het Real van de afgelopen jaren, lijkt ook altijd hetzelfde doelpunt) aangezien Pellegrini niets deed om het middenveld weer in handen te krijgen (was heel simpel geweest hoor: Diarra I voor Granero). Einde verhaal. Misschien wel een opluchting want die finale in Bernabéu bleek voor iedereen een irritante molensteen die toch niet bereikt zou worden met mogelijke Manchesters en Chelsea's op het pad en bovendien voelde ik toch weer weinig liefde voor deze ploeg die bestaat uit een vrij goede verdediging en een hele goede voetballer.

Het bijna perfecte weekend

Aaah, waren alle zondagen maar zo. Wat een heerlijke rust daalt over me neer. Gisteren in Spanje gunstige uitslagen en vandaag maakt Ajax weer eens niet een fout op het moment dat ze dichter bij PSV kunnen komen. 0-3 tegen Sparta, met de kennis van nu natuurlijk teveel opgehemeld als angstgegner van de laatste jaren. Ajax zet een serieuze reeks neer en hoeft nu ook niet bang te zijn voor Suárez-afhankelijkheid (die speelde de laatste wedstrijden toch al niet zo goed.) Heerlijke aanloop nu voor volgende week zondag wanneer PSV op bezoek komt en bij winst nog maar 1 punt voorsprong heeft. Een topper die er echt om doet, heerlijk. Mijn dochter, de lieverd, was als zelfverklaard Sparta-fan, minder te spreken over de uitslag...gelukkig voor haar is voetbal niet zo belangrijk.

De gebruikelijke waanzin in Bernabéu

Real Madrid bakte er thuis een uur lang geen hol van tegen Sevilla. Binnen vijf minuten stonden ze al achter dankzij een sloom eigen doelpunt van Xabi Alonso waarna Sevilla achterover kon leunen en georganiseerd Real opvangen dat toch wel allerhande kansen tegen de paal schoot. Casillas blunderde vervolgens bij een vrije trap die ongeveer werd genomen in Salamanca en ik deed met een zucht de Sopcast uit, klaar om naar bed te gaan. Weer een kans verloren om de koppositie over te nemen (vanwege beter doelsaldo) van Barça dat eerder op de avond had gelijkgespeeld in Almeríla (rode kaart Zlatan.) Keek nog even op As.com, oeh 1-2, toch nog maar even kijken en zodra ik beeld had stond het al weer 2-2. Real probeerde het op allerlei manieren om te winnen, maar de bal ging er maar niet in, helemaal niet toen De Zombie erin kwam. Tot in de verlenging, de wederopstanding is compleet, Van der Vaart de bal er in kon tikken. 3-2! Nee, Madridista zijn is nooit makkelijk geweest, maar verdomme: Líderes!!!!

(ik kan me nu al verheugen op de cervantesque epen die morgen in de Spaanse (voetbal)kranten zullen staan.)

En was weer een legendarische GIF situatie. Vlak voor het doelpunt van Van der Vaart belet De Legende gewoon Cristiano het winnende doelpunt te maken:

Frankrijk - Spanje 0-2

Toch maar een kijken wat deze oefenwedstrijd (nog minder dan 100 dagen te gaan!) tegen, de voor Spanje altijd zeer lastige, tegenstander, te bieden had. Het gebruikelijke recept: dat onvergelijkbare esthetische genot van het Spaanse elftal. Ik kan het niet genoeg herhalen, wat een plezier is het om dit voetbal te zien. Del Bosque probeerde een 4-5-1 uit, een systeem waar ik niet zo van houd, de spits moet het toch in teveel situaties in zijn eentje oplossen. Iets wat gecompenseerd moet worden door twee aanvallende middenvelders, de twee geniën Silva en Iniesta. En het werkt ook wel, alles lijkt te werken met deze voetballers, maar liever zie ik toch het duo Torres - Villa samen op het veld en een verdedigende middenvelder minder, want Xabi Alonso en Busquets is iets teveel zekerheid, voor een taak die Senna (voorheen?) in zijn eentje uitvoerde. Spanje speelde dus weer sterk tegen een koud Frankrijk, fysiek imposant zoals we inmiddels kunnen verwachten, maar technisch, uitgezonderd Ribéry en Gourcuff, beperkt en daardoor een opvallend makkelijke prooi voor het Spaanse tik-tak-de-bal-doet-het-werk-voetbal. De vreemde nihilistische desinteresse van Anelka lijkt te zijn uitgestraald naar zijn teamgenoten. Villa pakte zijn doelpunt weer mee en met rust stond het al 0-2 en dat zonder maestro Xavi in de basis (speelde wel de tweede helft). Een score die helaas niet werd uitgebouwd want even leek een schandaaloverwinning in de maak. Dat continue wisselen tijdens zo'n oefeninterland haalt op een gegeven moment een elftal uit zijn "zone", al etaleert het in dit geval weer eens de weelde van het Spaanse voetbal, waar, denk ik, de blessures van twee spelers me zenuwachtig zouden kunnen maken. Xavi en Villa.

De terugkeer van Mandy

Ik kneep hem toch wel even toen ik een kale Andy van der Meijde zag meetrainen bij Jong Ajax, hengelend naar een contract. Nou, dat contract heeft hij...bij PSV. Opluchting, want ik kreeg teveel flash-backs van het Tijdperk Co (verzacht door de jackpotachtige prijs die Ajax destijds heeft ontvangen voor zo'n modale speler.) Eigenlijk een omgekeerde Rommedahl en misschien vangt PSV op deze manier wel een handige supersub. Het blijven in ieder geval riskante aankopen (maar gezien de verkoop van Lazovic, ook niet een echte voetbalgod, voor 5 miljoen, financieel een goede zet.)