Onvermijdelijke slogan na dit weekend: "er is een competitie!" (dit in tegenstelling tot Nederland waar PSV steeds op hemeltergende wijze toch weet te winnen.) Real Madrid won moeizaam op het knollenveld van Xerez tegen een handbalverdediging (begon net zenuwachtig te worden toen Arbeloa mooi opstomend de openingstreffer maken); Atletico Madrid, voorheen gewillig slachtoffer van Barça deed zondagavond weer eens zijn best en overviel de door blessures geplaagde kampioen met snel, aanvallend spel. 2-1 was nog een mager resultaat. Maar de afstand is tot twee punten gereduceerd.
Ondertussen begint het gerucht zich als een lopend vuurtje te verspreiden dat de recentelijke golf van blessures bij Barcelona te wijten zijn aan het eerder dit jaar stopzetten van het door Guardiola geïntroduceerde dieetprogramma. Al dan niet onder druk van anti-doping comités die een waarschuwing zouden hebben afgegeven. "Zouden hebben" is uit het rijk van de kwaadsprekerij, maar je moet de aartsvijand met alles slaan wat je hebt, nietwaar? En twee dingen vallen me overigens wel op: Messi, voorheen een speler met aanleg voor chronische blessures, is al twee jaar niet meer ernstig geblesseerd en vooral Puyol, voor het EK van 2006 een lichamelijk wrak en sindsdien begonnen aan een tweede jeugd waarbij hij zich met bizarre krachtsinspanningen voor schoten werpt (kon gisteren niet geloven dat de verdediger die werkelijk uit het niets de pass van Kun naar Forlan -zeker doelpunt- blokkeerde, Puyol bleek te zijn.)
