Natuurlijk kon de wedstrijd zich nooit meten met de hype van te voren. Een rommelige wedstrijd waar beide teams niet hun volledige potentieel konden ontvouwen. Real begon op zich goed met druk naar voren waar Barça zich niet direct goed raad mee wist. Veel balverlies was het gevolg waar Real op zijn beurt weer niets mee deed. De eerste twintig minuten stond de organisatie goed en leek Messi al te vervallen in valpartijtjes en handsballen. Een goed teken. Helaas, een cruciale, collectieve fout, deed de wedstrijd kantelen. Bij een vrije trap op een ongevaarlijke plek bleven de spelers van Real een moment protesteren, terwijl Barça de bal snel in het spel bracht, Xavi gaf een sublieme pass op Messi die op schijnbaar moeiteloze wijze scoorde. En dan heb je een probleem want tegen dit Barça is het moeilijk voetballen als je achter staat. De 0-2 leek altijd waarschijnlijker dan de gelijkmaker en zo gebeurde dus ook. Real had nog wat kansen en een niet te missen kans van Van der Vaart alleen voor Valdes, die hij op de slechtst denkbare manier inschoot. Een 1-2 met nog een halfuur te spelen had een nog een interessante wedstrijd opgeleverd.
Maar Real Madrid mist al een tijd (gewoon sinds de blessure(s) van Kaká) een bruggenhoofd tussen middenveld en aanval. Het kan alleen reactief voetbal spelen. Het verschil wordt belichaamd door een man, die gisteren weer verreweg boven de rest uitsteeg: Xavi. Alles wat gevaar opleverde kwam van zijn voet, hij is de meester van het Spaanse Passje (Silva en Iniesta kunnen het ook) een effectief lobje dat op onvoorspelbare wijze problemen oplost. Gisteren op weg naar huis spookte toch de gedachte door mijn hoofd dat als hij fit blijft Spanje wel wereldkampioen moet worden.
Wat mist Real? Een aantal concrete dingen. Een aanvallende middenvelder met inzicht. Zijn naam is Silva. De kans dat hij volgend seizoen komt is klein, ook al is hij verreweg de favoriet van de fans.
Pellegrini roept in dit soort grote wedstrijden grote twijfels op. Hij lijkt een goede trainer die op lange termijn aan een elftal kan bouwen maar op, zeg maar het improviserend tactisch niveau, schiet hij te kort. Hij lijkt zoals het heet "de wedstrijd niet te kunnen lezen", apathisch. Durft geen ingrepen te doen wanneer de wedstrijd daar duidelijk om vraagt (Lyon thuis was het meest extreme voorbeeld maar gisteren moest er in de rust ook worden ingegrepen.) De oplossingen waar mee hij komt zijn teleurstellend en lijken te zijn opgelegd door interne druk (Raúl moet, ongeacht de stand, rond de 60ste minuut worden ingebracht) of voorspelbaar (Guti lost het maar op.)
En als laatste mist dit elftal iets mysterieus. Een tijd lang heb ik graag over Geist gesproken als ik over muziek schreef. Een soort metafysische kwaliteit die muziek tot leven laat komen. In voetbaltermen heet dat ongeveer "bezieling", al vind ik dat nog te veel rieken naar arbeidsethos. Real Madrid mist een verbindend element. Er staat wel degelijk een elftal, de verdediging is zelfs in jaren niet zo goed georganiseerd ongeacht wie er speelt maar het voetbal voelt "koud", je merkt het als toeschouwer ook duidelijk dat er geen connectie is met het elftal. Hoe dat komt is moeilijk te zeggen. Ik denk dat een idee over hoe te spelen belangrijk is, zoals structuur (extreem doorgevoerd positiespel) dat is. Charisma, stijl en onderlinge chemie zijn factoren. Hoe die dingen bij elkaar komen is mysterieus en onvoorspelbaar maar wat duidelijk is dat Real Madrid niet de rust kent om een elftal te laten vereenzelvigen met een idee. Ongetwijfeld zal er worden teruggevallen op de ordinaire reflexen van de voetbalwereld: ontslag van trainer, nieuwe aankopen, mooie woorden.
