Barça verliest thuis van Rubin Kazan. Hoogste tijd voor Schadenfreude natuurlijk. Maar het wil toch niet goed lukken, meer dan een glimlach kan er bij mij niet af. Ik heb inmiddels geleerd niet te vroeg, te hard te lachen en in het geval Barça moet je zorgvuldig je momenten kiezen: niet te vroeg maar ook niet wanneer de club op zijn gat ligt (want dat is te makkelijk en krijg je last van medelijden, een van de "zonden" van Real Madrid overigens, die bijvoorbeeld twee jaar geleden de kans verspeelde om in de erehaagwedstrijd De Rivaal voor altijd een lesje om nooit te vergeten te leren.) Bovendien mag ik Guardiola erg (een ware heer, intelligent en stijlvol.) De wedstrijd van gisteren is meer een teken voor de toekomst, de dictatuur van Barça vertoont scheurtjes (vooral wanneer Messi in een dip zit) en dus is er hoop.
Maar eerst eens kijken wat Real vanavond tegen AC Milan doet. Twintig jaar nadat dezelfde club met een 5-0 een bruut einde maakte aan het wonderschone Real van Butragueño. Voor veel Real-fans nog steeds een trauma dat vandaag moet worden rechtgezet en daarom al maak ik me weinig illusies. Dat soort wraak is niet voorgeprogrammeerd, bovendien speelt Jabba de Hut/Satan/Sauron/etc weer in de basis. Die wedstrijd van 1989 was inderdaad een bittere pil, een van die terugkerende harakiri momenten die Real om de zoveel tijd pleegt om weer te worden herboren. Bovendien is het niet mijn grootste Real Madrid trauma, dat zal altijd het jaar daarvoor zijn wanneer Linskens die gekmakende goal maakt in Bernabéu waardoor een "zekere" Europacup I ons door de neus wordt geboord.
