Madridistas houden van voetbal maar ze lijken nog meer te houden van praten over voetbal. Mijn hemel, het laatste fluitsignaal heeft nog niet geklonken of men is druk aan het discussiëren over wat er allemaal moet veranderen. En dat spitst zich vooral toe op de vraag wie de nieuwe trainer moet worden. Ja, ja, Pellegrini gaat ontslagen worden en de favoriet om hem op te volgen is natuurlijk Mourinho. Pellegrini kom ik nog op terug.
Nu eerst de Spaanse competitie globaal. Oppervlakkig gezien spannend tot de laatste speelronde, maar eigenlijk was allang duidelijk dat Barcelona kampioen zou worden. Velen zagen het na de 0-2 in Bernabéu, anderen iets eerder. Real Madrid is vrij goed in keeping up appearances maar als het puntje bij paaltje kwam heeft de club het laten afweten, waar Barça altijd kan terugvallen op structuren. Wat mij tegenviel is dat de competitie een verhaal van Twee Giganten is geworden, het verschil met de subtop is verontrustend groot en op deze manier zie ik voorlopig niet een andere club dan deze twee kampioen worden (dat wat juist een tijd zo leuk was in Spanje.) Het falen van Sevilla toen het op de top van zijn kunnen bevond (drie jaar geleden) wordt nog traumatisch.
Ik zie ook niet zo snel een oplossing. Ik heb Valencia werkelijk fantastische wedstrijden zien spelen maar een week daarna onbegrijpelijk puntverlies zien leiden. En ik vermoed dat elke club in de Primera División een aantal geweldige wedstrijden in zich heeft maar op een of andere manier niet tot reeksen komt. Ik kan alleen maar gissen naar de redenen. Misschien is het zo eenvoudig dat Messi en Cristiano het verschil maken op momenten wanneer het nodig is. Aan de andere kant zie ik vaak dat clubs de pretentie missen om het Barça en Real voetballend moeilijk te maken. Soms is er een trainer die een formule vindt maar de meerderheid van de wedstrijden bestaan uit het verdedigen met tien man rond het strafschopgebied en hopen dat er geen rare penalty's worden verzonnen (Barça) of het ouderwetse "we proberen de sterspeler de wedstrijd uit te schoppen" recept (Real Madrid.) Tegen Barcelona laten veel trainers alvast spelers op de bank rusten voor wedstrijden waar ze wel een kans maken.
Over Barça kan ik verder weinig melden, die doen het meeste wel goed en kunnen zich dure miskopen (Chygrynskiy) en dreigende miskopen (Ibrahimovic) permitteren. Misschien dat er wat barsten in het bolwerk kunnen ontstaan met het naderende afscheid van Puyol, het ouder worden van Xavi, de blessuregevoeligheid van Iniesta maar het is niets om van wakker te liggen. Dus nu de situatie van Real Madrid, waar ik, als een soort eenzame radiozender van de Vietcong in Zuid-Vietnamees gebied die "You dead, Yankee!" de ether inslingert, de afgelopen maanden over heb bericht. Een situatie die zo complex is dat je er gemakkelijk dagelijks een blog mee kan vullen.
Terwijl ik dit schrijf is die complexiteit gereduceerd tot twee kampen die het oneens zijn over de vraag wie volgend seizoen de trainer moet zijn: Pellegrini of Mourinho? Het eerste kamp heeft een heel goed argument, namelijk stabiliteit. Pellegrini ontslaan is weer een trainer binnen een jaar afvoeren met alle problemen van dien (o.a. dat Lucifer weer gaat proberen een seizoen er aan vast te plakken, immers nieuwe trainer, nieuwe kansen.) Ze hebben als je het droog bekijkt gelijk, zo bouw je nooit aan structuren en blijft dat manisch-depressieve karakter van Real zich maar versterken.
En toch zal ik geen traan laten om Pellegrini, die vriendelijke grijze heer. Je kunt stellen dat hij in zekere zin nooit een kans heeft gehad vanaf het moment dat Robben en Sneijder werden verkocht en meteen duidelijk werd dat hij niets te vertellen zou hebben over de samenstelling van de spelersgroep. Tussen november en december leek hij zowaar een goed spelend team op de rails te hebben gekregen. Waar ging het mis? In ieder geval tegen Lyon waar Pellegrini in de greep leek van een onbegrijpelijke lethargie en zich als trainer totaal liet aftroeven. Graag zou ik eens van de man zelf willen weten wat hem die tweede helft in Bernabéu bezielde. Maar daarvoor was hij al begonnen met onbegrijpelijke keuzes: de in de winterstop bijna verkochte Gago mocht weer in de basis starten (meestal slecht spelend) en altijd werden de twee Zombies tot leven gewekt. Nu is men het er nog niet over eens wie hier de schuldige van is. Eerst had ik het idee dat hem van bovenaf werd opgelegd dat Raúl zijn vaste 30 minuten moest spelen. Maar ik lees vaker dat hem juist van bovenaf te verstaan was gegeven dat Guti en Raúl bezig waren aan hun laatste jaar en was dit zijn indirecte manier van wraak nemen.
Hoe dan ook de tweede seizoenshelft leek Pellegrini wel een andere trainer en uiteindelijk heeft dat de spelers aangetast met uitzondering van Cristiano en Van der Vaart die steeds beter begon te spelen (maar weer op een cruciaal moment niet wist te scoren): Casillas is niet in vorm, de verdediging eerst soeverein liet weer steken vallen, het middenveld leek nergens op, Kaká verdween in een blessuredoolhof en Benzema kreeg zelden een kans om zich te laten gelden. Dat is gewoon slecht trainerschap en dat zie ik hem ook niet zo snel rechtzetten.
En toch kan je terugkijken naar bepaalde wedstrijden en dan had Real (net eigenlijk als Ajax) gewoon kampioen kunnen zijn geworden. Niet dat dit Pellegrini per definitie had kunnen redden (Heynckens won de Champions League en werd toch ontslagen) maar de kans was groter geweest. Een gelijkspel in Bernabéu tegen Barça was genoeg geweest, of in Nou Camp waar Real beter speelde. De stelling die je rond toppers hoort dat "deze wedstrijd niet het kampioenschap beslist" is dit seizoen twee keer gefalsificeerd. Dit Real Madrid heeft het laten afweten op de momenten dat het er echt toe deed en daarom is de roep om Mourinho, type meedogenloze winnaar, geen onverwachte. Als hij het wordt kom ik nog terug op wat hem allemaal kan opbreken maar aan de spelersgroep hoeft het niet te liggen, met een paar veranderingen staat er een vrij jonge en toch ervaren groep die tot grote dingen in staat hoort te zijn.
