Florentino Pérez dwingt grote gebaren en historische vergelijkingen af. Een tijd geleden was ik tegen zijn terugkeer als baas van Real Madrid, zijn gálacticos project was een briljante flits en een verschrikkelijke lange neergang waarbij hij nog eens midden in een seizoen het zinkende schip verliet. Toen de eerste signalen van een mogelijke terugkeer klonken had ik het tegen mijn vader over “de terugkeer van Napoleon”, in negatieve zin. Maar Real Madrid moest daarna nog dieper gaan, of beter het wit nog grijzer kleuren om er een positieve draai aan te geven. Napoleon als een belofte van grootsheid. In momenten van kritische afstand zie ik er een gevaar voorbij het voetbal in, dit is namelijk de manier waarop fascisme wordt omarmd. Wanneer onvrede zo wijdverspreid is verlangt men naar de sterke man die een eenvoudige oplossing biedt.
En schenkt. Wat ondanks een zekere distantie, en ik moet maar zien of volgend seizoen ook goed wordt gevoetbald, heb ik toch wel respect dat hij het allemaal voor elkaar krijgt. Dat geld komt niet uit eigen zak, dat is naar een bank gaan (volgens geruchten is de bank van Real Madrid ironisch genoeg het Catalaanse bastion La Caixa) met een visionair, maar niet al te utopisch, businessplan om die investering van 160 miljoen euro terug te verdienen. John Carlin geeft een mooi beeld van de man waarin Florentino zich verbaasd waarom mensen zijn manier van voetbalzaken doen niet begrijpen. En na lezing verbaast inderdaad de morele paniek die is uitgebroken na de transfer van Cristiano Ronaldo, waar zelfs de aartsbisschop van Barcelona zijn zorgen uitspreekt over voetbaltransfers (met voorspelbare en vrij hatelijke inkoppers tot gevolg over christelijke hypocrisie en het vermogen van het Vaticaan.) Voetbal is al decennia lang verstrengeld met kapitalisme, waarom dan zo boos worden als iemand het spel echt goed speelt? Omdat er zoveel honger in de wereld is? Ga eerst maar eens klagen over de kosten van de mislukte oorlogen van de V.S. in het Midden-Oosten.
En natuurlijk is er jaloezie. Wel teleurstellend dat de eeuwige rivaal zich weer laat kennen als bastion van kleinburgerlijke nationalisten die zich uiteindelijk meer bekommeren om Real Madrid dan om hun eigen succes. Dat nog maar een paar weken oud is! De zure dampen uit Cataluña zijn meestal vermakelijk, soms woedend makend maar nu vooral bizar. Zelfs triomferend blijven ze klein, worden ze zenuwachtig wanneer Real Madrid de spotlight weer terugwint (zonder een bal te trappen), begint voorzitter Laporta met termen als imperialisme te strooien (in de provincie codewoord voor Francisme.) Er is overigens wel een economische reden voor die afgunst, Barça heeft ondanks de successen weinig geld voor transfers. Versterkingen moeten er komen al was het voor de show maar door Florentino’s kapitaalinjectie kunnen Manchester United en AC Milan zich melden voor de betere spelers en die spelers worden opeens onbetaalbaar voor Barcelona.
Ik leef dus een paar vrolijke weken, als genieter van spektakel, chaos, het onverwachte. Florentino’s genie ligt in het besef dat Real Madrid een droommachine is en hij weet als geen ander deze te voeden. De waarheid ligt daarna op het veld en die wordt over een paar maanden pas geopenbaard. Nieuwe trainer Pellegrini is niet benijden, zeker wanneer je de mislukking van de vorige gálacticos in het achterhoofd houdt. Over Kaká, Christiano, El puto Capitan, en het lot van de Nederlandse kolonie in Madrid moeten vanzelfsprekend aparte posts worden geweid.
