Aah, een prachtige zomermiddag, perfect weer voor een mooie pot voetbal. Dus dan krijg je een eerste helft te zien die pijn aan de ogen doet. Sparta waardeloos maar het voetbal van Ajax het slechtste dat ik jaren heb gezien. Zonder idee, fantasieloos. De tweede helft toen Furby terecht was verdwenen werd een intrigerende race-tegen-de-klok met opeens golvende aanvallen en daarbij horende schoten tegen de paal en gemiste kansen van twee meter voor de goal. Eindrekening: twee verloren punten die Ajax de afgelopen seizoenen al eerder fataal werden in de kampioensrace.
Ik snap op het moment bepaalde keuzes niet. De keuze voor Suárez als eenzame spits die alles moet oplossen, het slachtofferen van Wielaert, de voorkeur voor Rommedahl, het niet brengen van een Cvitanich als extra spits. Langzamerhand begint ook het aanmodderen met de blessures van Sulejmani (wel spelen, niet spelen, dan weer een half uur) discutabel te worden. Jol is duidelijk toe aan een fase van beslissingen nemen over de manier waarop Ajax gaat spelen en die manier is duidelijk niet een met vleugelaanvallers. Voegt niets meer toe.
Het geval Emanuelson blijft me vooral fascineren. Jaar in jaar uit worden spelers door nieuwe trainers afgeserveerd maar hij blijft altijd staan. Hij doet me denken aan het taoïstische verhaal van de boom die zo enorm is omdat hij geen enkel nut dient en dus nooit is omgehakt. Al kan ik me haast niet voorstellen dat Jol na vandaag niet zijn bijl aan het slijpen is. Want nutteloosheid is een deugd in het taoïsme in voetbal is het ongelofelijk irritant.
