De triestheid van Messi

Natuurlijk, is het mogelijk om te antwoorden met een "met miljoenen op de bank zal je er maar aan moeten wennen." Maar toch, gisteren zag ik beelden van een terneergeslagen Messi (nieuw blessureleed) die op El Prat arriveerde en me meer dan ooit de brute vloek van beroemdheid lieten zien. Eigenlijk lijkt het onschuldig, al die mensen die je even omarmen en met hun telefoon een foto maken maar waar een Cristiano dat ongetwijfeld (waarschijnlijk?) lachend van zich af laat gaan zag je in deze beelden de zwaarmoedigheid van iemand die niet met rust gelaten wordt. De enge roes van idolatrie, een rituele vorm die men blijkbaar moet volgen, zonder enig begrip voor de ander maar in tegenstelling tot eerlijke extase een die puur ego is. Een agressieve extase, kortom fascistisch. Ergens raakt het me meer dan die ouderwetse sjor-en-duw aankomsten van Maradona of Cruijff.