zaterdag 10 juli 2010

"Maar voor wie ben jij nou zondag?"

Ik kan sowieso niet verliezen. Een ongelofelijke luxe voor een WK-finale. Maar ik heb wel een lichte voorkeur waarbij ik hink op een aantal gedachten:

- De "oeuvreprijs voor Oranje" gedachte is zeer aantrekkelijk. Met dank aan een comment op The Guardian: "Holland winning in 2010 would be like Scorsese winning his Oscar for 'The Departed'. Not his best, but makes up for the glory years of the 70s."
- De charme van de padvindersgroep op een missie, met een sadist, een verwend jong wat eigenlijk niets kan, een stoere jongen van eenvoudige komaf, een druktemaker, wat rustige slungels, etc. Het perfecte jongensboekavontuur.
- Maar nog een paar populistische verwijzingen naar Alva, Philips II, dierenmishandelaars in de kranten en ik hoop dat Oranje met 3-0 wordt vernederd.

De lichte voorkeur is voor Spanje, heel eenvoudig omdat ik van mooi voetbal houdt. Nationalistische ongein interesseert me totaal niet, esthetiek is waar het om draait. In die zin kan Spanje de eerst WK-winnaar zijn sinds Brazilië '70 waarvan je kan zeggen "het voetbal zelf wint." Als bonus kan Spanje zichzelf definitief bevrijden van de geesten uit het verleden (Nederland had daar gewoon Duitsland voor nodig) waardoor ik bovendien voor de rest van mijn leven heel relaxed naar wedstrijden van Spanje kan kijken.

p.s. Een vreemd gevoel dat deze finale oproept is dat Spanje het niet zoveel schelen dat ze tegen Nederland spelen. Een tegenstander zonder "spectrale lading", zoals Frankrijk waar Spanje vrijwel altijd van verliest of Brazilië, gewoonweg vanwege dat aura. Politiek-historisch onzin is Spanje gelukkig niet gevoelig voor. Alhoewel, naar binnen toe kan een WK-winst het failliet inluiden van het toch al wankelende Catalaanse en Baskische regionalisme.