Vreemd. Nederland in de halve finale en ik voel geen greintje nervositeit (meer een gezonde nieuwsgierigheid). Dit in tegenstelling tot de laatste keer dat Oranje zo ver kwam in 1998 en de hele dag ongeveer stond te trillen (en tijdens de wedstrijd zelf een pakje sigaretten heb opgerookt, moet ik nu al helemaal niet aan denken.) Drie hypothesen waarom dat is:
1. Dit Nederlands elftal doet me veel minder dan dat van 1998.
2. Ondanks mogelijke scenario's van Uruguay dat gaat voor de penaltyreeks en zo met een handvol geblesseerde en geschorste spelers zowaar de finale haalt, denk ik onbewust dat het een makkelijke wedstrijd hoort te zijn.
3. Ik ben volwassen geworden en vind voetbal minder belangrijk dan destijds.
Ik denk vooral een combinatie van 1 en 2, want twee jaar geleden tijdens het EK ging vooraf aan de halve finale en finale van Spanje bijna kapot van de spanning. En dat heb ik voor Spanje op dit WK ook geen last van. Met, denk ik, subtiele verschillen in de oorzaken: Spanje moest toen iets volbrengen en tegelijkertijd bepaalde trauma's genezen; dit Spanje enthousiasmeert me minder dan destijds; Spanje speelt tegen een tegenstander die er beter voorstaat, op een of andere manier voelt dat prettiger.
