woensdag 14 juli 2010

De Nabeschouwing 2009-2010



Ja, 2009-2010 zit erop. Het laatste fluitsignaal. Einde seizoen. Resultaat: mijn best gedocumenteerde voetbalseizoen ooit. In de voorbeschouwing sprak ik over het hervinden van plezier in voetbal. Dat is natuurlijk wel gebeurd met die wereldbeker op zak (toch leuk dat ik dat meteen als specifiek Spaans doel noemde), al moet ik zeggen dat ik nog steeds niet helemaal de omvang ervan realiseer, ik geloof het wel maar ergens kan ik er nog niet bij, zal het pas na maanden bezinken (al vermoed ik dat er iets is "opgelost" wat me sinds mijn kindertijd ontzettend nerveus maakte, ik zat als tiener letterlijk met trillende benen bij het begin van wedstrijden van het Spaanse elftal, iets wat later gelukkig is getransformeerd naar een meer afstandelijk, mentale houding, gevuld met angsten, mythologie, neuroses.)

Maar het schrijven zelf was wat het voetbal met plezier injecteerde. Voetbal zelf is vaak immers doodsaai, over voetbal schrijven/spreken is dat op een of andere manier nooit. Ik had natuurlijk het geluk dat 2009-2010 een razend interessant seizoen was, met een hele spannende Nederlandse competitie, een intrigerende Spaanse competitie, met een opkomende strategisch/filosofische twist die de komende jaren verder zal worden uitgewerkt (Inter vs. Barça) en een plezierig WK waar mijn favoriet niet saai iedereen met 3-0 oprolde maar het zichzelf heel moeilijk maakte zodat ik me over allerlei details kon opwinden.

Ik had me heel erg verheugd om, in een net zo slecht geacteerde huilbui als Carlos Arias Navarro bij de aankondiging van de dood van Franco, te kunnen zeggen: "Españoles, Raúl ha muerto!" Maar het mocht, snel nog even As checken, niet zo zijn (al ligt hij nu toch echt op "sterven"...nee, echt!) Maar misschien is het wel goed zo, een open einde, zodat ik de leegte niet schrijvend hoef op te vullen. "Jullie gaan hem nog missen," hoor ik wel eens. Wellicht, maar samen met het wereldkampioenschap zijn we daardoor straks in een nieuwe wereld gestapt. Een wereld met minder neuroses, minder geesten, minder propaganda, minder zwarte legendes. Het lijkt zowaar de saaiheid van de utopie. Daar ben ik over het algemeen wel bang voor: dat het seizoen 2010-2011 oninteressant wordt. Om die dreiging te bestrijden moet ik dan maar een list verzinnen.

HET EINDE VAN HET BLOG