Ik ben nog licht euforisch, het ware besef moet nog neerdalen. Maar daar was het dan: de utopie van het voetbal. Gespeeld door twee ploegen. Meer dan twintig minuten zonder overtreding. Een wedstrijd zonder gele kaarten. Puur voetbal. Waarschijnlijk zullen we voorlopig niet meer zo'n wedstrijd zien. Spanje wil sowieso voetballen maar een van de dingen die Joachim Löw zo sympathiek maakt is zijn idee dat overtredingen onnodige fouten zijn. En toch dacht ik vanavond: is dat tegen dit Spanje een naïeve droom? Wellicht niet, omdat Spanje ook van cynische schoppers wint. Ik denk eerder dat twee zaken de toon zette van de wedstrijd: Duitsland begon bedeesd in plaats van met hun gevreesde Blitzkriegcounters; Spanje won al snel de strijd op het middenveld dankzij een werkelijk fenomenale Busquets en Xabi Alonso. Er zijn nog allerlei details om te analyseren, spelers die geëerd moeten worden maar deze halve finale was vooral negatie van het populaire maar uiteindelijke even vervelende als bange idee dat je met met "mooi voetbal geen toernooien wint." In die zin zou ik als een socialist aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog moeten vragen dat men de nationale gevoelens opzij zet en als voetballiefhebber kiest voor het ware voetbal. Spanje 2010 = inderdaad Brazilië/Frankrijk 1982.
