De wedstrijd van Spanje heeft me eerlijk gezegd in een nare mentale toestand gelanceerd. Het gevoel is teruggekeerd dat leek uitgebannen. Precies dat gevoel dat alleen Spanje kan produceren, machteloos verliezen. Altijd furieus aanvallen na een domme, al dan niet onrechtvaardige, achterstand en dan niets meer goed doen. Een fenomeen dat in extremis opbloeide tijdens het WK 1982 en vervolgens met enige regelmaat terugkeerde. Een verschrikkelijk gevoel, zeker voor iemand die eigenlijk niet in geluk gelooft. Geluk bestaat waarschijnlijk niet, maar pech hoogstwaarschijnlijk wel, met een bizar hoge concentratie rond het Spaanse elftal (wie slim is moet natuurlijk pech uitbannen door wilskracht, Aragonés nu commentator bij Al-Jazera heeft zich laten ontvallen dat Spanje gisteren met een verkeerde mentaliteit het veld inging.)
Een rondje kranten laat zien dat in Spanje nu, dus te laat, de discussie oplaait over het systeem. Dat waar het over had moeten gaan in plaats van wie de derde keeper zou zijn. Want 4-5-1 met twee controlerende middenvelders tegen Zwitserland is hoe je het went of keert spelen als een "klein elftal", pak hem beet Griekenland.
Het is duidelijk dat Spanje met twee echte aanvallers moet spelen en Del Bosque wacht een Salomonsoordeel wat betreft Busquets/Xabi Alonso. Beide zijn, in hun positieve en negatieve aspecten, zo met elkaar verbonden dat het beste is om ze allebei op te offeren voor één speler, in dit geval Javier Martínez. Alleen zo'n omzetting (vergelijkbaar met West-Duitsland 1974 na een teleurstellende eerste ronde) gaat dit WK voor Spanje nog redden.
