Er zijn een aantal factoren die van het lopende WK tot nu toe een flinke tegenvaller maken: de strandbal, blinde scheidsrechters (of scheidsrechters met een opdracht), het heersende strategische conservatisme en…het slechte verdedigen. Misschien verrassend dat ik het zeg als liefhebber van aanvallend voetbal. Maar ik ben meer een liefhebber van voetbal in al zijn facetten en daar hoort ook goed verdedigen bij. Nu het WK op de helft is blijkt dat de kunst van het verdedigen een crisis doormaakt. Landen met traditioneel sterke defensieve linies (Italië, Duitsland, Argentinië, misschien toch ook Uruguay) zien er onwaarschijnlijk zwak uit. Engeland was gisteren defensief een aanfluiting, wat wonderbaarlijk is gezien Capello’s faam als inbouwer van zekerheid. Je zou bijna stellen dat Nederland, ondanks de twijfel vooraf, geen slecht figuur slaat in dit opzicht (ten dele waar, maar Heitinga’s timing en Van Bronckhorst algehele verdwaasdheid zorgen voor een onzeker beeld van een defensie die nog niet echt getest is.)
Zelf ben ik niet in staat om de oorzaak aan te wijzen. Misschien dat bepaalde verdedigers die normaal toch tot de top horen (Terry, Vidic, ik vermoed zelfs Puyol) delen in de bredere conditionele malaise van de meeste teams na een te lange competitie. Het Italiaanse centrale duo Cannavaro - Chiellini was in ieder geval gewoon toe aan pensioen. Waarschijnlijker is dat er gewoon een generatie voetballers is die niet kan verdedigen. Piqué is met gemak de beste, jonge verdediger op dit toernooi. De rest van enige betrouwbaarheid –Lucio, Samuel, Márquez— lopen al tegen het eind van hun carrière.
Het verklaart in ieder geval het strategische conservatisme dat het voetbal in zijn greep heeft. Coaches grijpen massaal naar de oplossing van de dubbele verdedigende middenvelder die de verdediging puur op ruimtelijkheid dichtplamuurt. Wat wil zeggen dat de meeste teams nu eigenlijk met zes verdedigers spelen. Elftallen worden in tweeën gebroken waardoor normaal aanvalsspel nooit in werking kan worden gesteld. De Mexicaanse coach Aguirre had gisteren ten minste een strategisch-organisatorische oplossing gevonden om Messi af te stoppen met een ingenieus mechaniek, waar opperste concentratie voor nodig is en die werd de Mexicanen helaas ontnomen.
Of Maradona een charlatan is blijft vooralsnog onduidelijk (ik neig zelf naar niet), maar waar we hem per definitie voor moeten bedanken is dat hij niet door angst word gedreven en tegen de stroom in handelt. Hij moet weten dat zijn verdediging zwakke plekken kent (Demichelis is bijvoorbeeld een nar) maar fixeert zich niet op de makkelijke oplossing. Ik raak er meer van overtuigd dat het een verschil is tussen de coach die vroeger aanvaller/creatieve middenvelder en verdediger/defensieve middenvelder was. Hij heeft consequent gekozen voor zijn kracht, de aanval die bestaat uit drie fantastische en verschillende spelers (Higuaín, Tévez en Messi). Een keuze die zich uitbetaald gezien de wrakkige verdedigingen op dit toernooi. Wanneer die drie op stoom raken is het ondenkbaar dat er niet een paar keer per wedstrijd wordt gescoord. Dat doelpuntje tegen neemt Maradona op de koop toe. Hulde.
