Gisteren met veel plezier Italië - Paraguay (1-1) gezien. Ik kijk toch altijd graag naar de Italianen en breek vervolgens mijn hoofd over de vraag of ik eigenlijk wil dat ver komen of dat ze er zo snel mogelijk uitgeknikkerd worden voordat ze Nederland of Spanje (twee landen die allergisch lijken voor het Italiaanse voetbal) dwarszitten. Italië miste gisteren net als Nederland ook lange tijd venijn maar daarvoor in de plaats leken ze voor het eerst eens echt te voetballen. Mag ook wel als je op het middenveld het prachtige duo De Rossi - Montolivio hebt rondlopen en de echte houthakkers thuis of op de bank zitten.
Waarschijlijk dat wanneer Pirlo erbij komt het iets strakker wordt want het is duidelijk dat Italië, zoals het er nu uitziet, iets mist. Er zitten ondanks de schoonmaak van Lippi nog een paar net-niet figuren tussen (nog steeds Zambrotta, Gilardino heb ik mijn twijfels over, Camoranesi als noodoplossing). Een echte figura ontbreekt. Aan de andere kant, zonder zo'n ster heeft Italië nu bijna iets nederigs en misschien dat daar juist nieuwe kracht uit geput kan worden. Het laatste kwartier ging men gewoon op zoek naar de winst in plaats van ouderwets het gelijke spel veilig te stellen. Dat zag er opeens heel radicaal uit.
